Birisi Dicle’yi geçip TıpFakültesi’ne, birisi Urfakapı’yı geçip Şehitlik’teki Hukuk Fakültesi’ne, birisi İstasyonu geçip Eğitim Fakültesi’ne giderdi.
Hiçbiri sabah çıktıkları evin yanık hikayelerle örülü inşasını bilmezdi. Geçtikleri kuçelerinne emeklerle, ne kavgalarla, ne aşklarla nakşedildiğini de bilmezdi.
Ve her bir taşında anlatılmak istenilen saklı hikayelerini okumazdı. Kentin tarihe bıraktıkları yaşanmışlıkları merak etmezdi. Kara taşların, binbir emekle, binbir neşeyle, binbir aşkla, binbir hastalıkla,insan teriyle nasıl dizildiğini, yaşam ve ölüm döngüsüyle nasıl örüldüğünü anlamazdı.
Yürürken aşındırdıkları tarihten bihaber gelecekte bir iş ve güzel bir hayat için acelece dersliklere koşarlardı. Onlar için tek gerçek şey başladıkları okulu bitirmekti.
Ne güneş tapınağından, ne semai dinlerin tümüne ibadet etmiş tarihi mekandan, ne çan kulesi kesilen kiliseden, ne dört ayaklı minarenin hikayesinden, ne yaşamın doğuşunu, gelişimini ve sonsuzluğa karışımını taşların nakşıyla anlatan, evlerinin yanı başında ki tarihi konaktan,kentin hiçbir eserinden bihaber öğrencilik yaparlardı.
Taklacı güvercinlerin neden bu kentin damlarında konakladıklarını ve havada birlikte raksettiklerinibilemezlerdi. Avlularda anıtlaşankaradutun efsanevi hikayesinden de bihaberlerdi.
Çünkü, bu kentin anlatılışı yasaktı.
Çünkü, bu kentin kitabeleri kayıptı.
Çünkü, bu kentin dili, sevdaları gibi yasaktı.
Çünkü, onlara sessizlik öğretilmişti.
Çünkü, kenti öğrenmek geri dönülmez bir sevdaya kapılmaktı.
Aslında onlar, bu kente sınav........

© Güneydoğu Ekspres