Bekâya meyletmiş Mevlâm gönlümü,
Bir bâkîyi bin fenâya değişmem.
Ebediyyen solmayacak bir gülü,
Bir mevsimlik bin bahara değişmem.

Azlık çokluk, varlık yokluk izafî birer kavramdır. İnsan bir denize bakar, onu çok büyük görür. Bunun yanında yavaş yavaş akan bir dereye bakar, onu da denize nazaran küçük bir su olarak görür. Halbuki, deniz ne kadar büyük olursa olsun, su miktarı aşağı yukarı sabittir. Ama o küçük derenin suyu bir yerde toplansa, denizden daha büyük bir suyu biriktirebilir. Bir de ebedî olarak akmaya devam edecek olsa, o koca deniz, derenin suyunun yanında bir damla kalır.

Zenginlik fakirlik de bunun gibidir. İnsan bu dünyada çok zengin olabilir. Parasının hesabını, mülklerinin sayısını, yatlarının katlarının miktarını bilemeyecek kadar fazla malı mülkü olabilir. Ama o servetin sefası, bu dünya için geçerlidir. Ömür bitince, en zengin insanlar da her şeyini burada bırakıp, beş metre beze sarılıp göçüp gidiyorlar. Bazılarına bir kefen bile nasip olmuyor. Karun’un hazinelerinin sadece anahtarlarını yüz devenin taşıdığı söylenir. O kadar serveti, onu gark olmaktan kurtaramamıştır.

Bu dünya, bütün güzelliğine, cazibesine, haşmetine........

© Yeni Asya