Gün içinde şöyle bir etrafa bakıyorum…
Herkesin yüzünde aynı ifade: telaş, yorgunluk, yetişememe hissi.
Ama garip bir şey var; hepimiz koşturuyoruz da sanki kimse bir yere varmıyor.

Bazen düşünüyorum, acaba gerçekten çok işimiz olduğu için mi bu kadar yorulduk, yoksa zihnimiz mi hiç dinlenemediği için? Çünkü günümüzün çoğu, fark etmeden sürdüğümüz bir trafik gibi geçiyor. Bir bildirim çalıyor, bir mail geliyor, bir şey yetişiyor, başka bir şey geri kalıyor. Ve sonunda şöyle iç çeken bir cümle patlıyor: “Bittim.”

Ama işin tuhafı, yatınca da rahatlamıyoruz.
Çünkü zihin durmuyor.

Belki de sorunun kökü, sürekli “daha........

© Sonsöz