‘Carrière maken voordat de bom valt / Werken aan mijn toekomst voordat de bom valt / Ik ren om mijn agenda voordat de bom valt / Veilig in het ziekenfonds voordat de bom valt’
Als kind luisterde ik vaak naar het nummer De Bom van de Nederlandse band Doe Maar. Ik vond het een grappig liedje met een gekke tekst.
Waar het precies over ging? Geen idee. Maar wat maakte dat uit? Achter ’t Smurfenlied zocht ik ook geen diepere betekenis. Pas veel later begreep ik dat dit nummer uit 1982 een aanklacht was tegen de kernwapenwedloop. Ook toen ik dit wist, vond ik het voornamelijk een geinig liedje.
Zelf ben ik geboren in 1986. Die hele Koude Oorlog zei me dus weinig. Ik had van mijn ouders begrepen dat het spannend was geweest, maar het liep met een sisser af. Nu lonkten de eindeloze mogelijkheden van de jaren 90.
‘Laat maar vallen dan, het komt er toch wel van / Het geeft niet of je rent / ‘k Heb jou nooit gekend, ‘k wil weten wie je bent / ‘k Wil weten wie je bent’
Deze week hoorde ik De Bom voorbijkomen op Spotify. Ik neuriede automatisch mee. Opeens voelde ik wél iets bij de tekst. Niet zo gek: voor het eerst in mijn leven is sprake van een serieuze nucleaire dreiging. Ik denk overigens niet dat het écht zover komt.
Althans, dat hoop ik. Met een gek als Poetin weet je het nooit. De berichten uit Rusland en Amerika maken me in elk geval nerveus. Zo nerveus dat ik sinds kort ten minste nádenk over de mogelijkheid van een allesvernietigende kernoorlog.
Alleen al die gedachte zorgt voor interessante vraagstukken. Wat gebeurt er als je wéét dat de wereld snel vergaat? Veranderen je prioriteiten? Word je depressief, of juist ambitieuzer? Wil je alleen nog maar leuke dingen doen (yolo), of ga je de wereld proberen te redden?
Stel dát de bom valt. Ben ik dan tevreden geweest met mijn leven? Ik denk het wel. Natuurlijk wil ik nog zoveel meer, zoals dé oplossing bedenken tegen discriminatie en polarisatie — om maar iets ‘kleins’ te noemen. Maar ik hou van mijn werk en weet wat echte liefde en vriendschap zijn.
Hoogstens zou ik stoppen om continu ‘succes’ na te streven. In plaats van altijd maar te haasten, zou ik de hele dag om me heen kijken. Niet alleen de schoonheid van herfstbladeren zou me dan opvallen, maar ook de zachte ogen van de daklozenkrantverkoper, de radeloze blik van mijn puberende buurmeisje en het omaatje dat hulp nodig heeft om haar rollator de bus uit te krijgen.
‘En als de bom valt / Dan lig ik in mijn nette pak, diploma’s en mijn cheques op zak / Mijn polis en mijn woordenschat’
Natascha van Weezel (1986) is journalist. Elke maandag schrijft ze een column voor Het Parool.
Reageren? natascha@parool.nl.
Stel de bom valt. Ben ik dan tevreden geweest met mijn leven? Stel de bom valt. Ben ik dan tevreden geweest met mijn leven?
‘Carrière maken voordat de bom valt / Werken aan mijn toekomst voordat de bom valt / Ik ren om mijn agenda voordat de bom valt / Veilig in het ziekenfonds voordat de bom valt’
Als kind luisterde ik vaak naar het nummer De Bom van de Nederlandse band Doe Maar. Ik vond het een grappig liedje met een gekke tekst.
Waar het precies over ging? Geen idee. Maar wat maakte dat uit? Achter ’t Smurfenlied zocht ik ook geen diepere betekenis. Pas veel later begreep ik dat dit nummer uit 1982 een aanklacht was tegen de kernwapenwedloop. Ook toen ik dit wist, vond ik het voornamelijk een geinig liedje.
Zelf ben ik geboren in 1986. Die hele Koude Oorlog zei me dus weinig. Ik........
© Parool
visit website
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Yara Hawari
Patrick Gathara
Andrew Mitrovica
Marwan Bishara
Tafi Mhaka
Julie Bindel
Mawlawi Amir Khan Muttaqi
Jan Egeland
Fisayo Soyombo
