Ay doğunca ışıtır ortalığı. Gökyüzünün karanlığına pençesini vurduğunda. Denizin dalgacıklarında ışıyorken karanlık. Ağaçların dallarını tutar yıldızlar. Güneşi beklerken.

Sesim kısıldı birden. Konuşamadım. Susmamı istediklerinden sesimi kestiler. Sinyal yok diyerek.

İstanbul, birilerine iri bir buket içinde rengarenk çiçeklerle kokularını sunuyor. Ötekilerimize tek bir gülü, tek bir karanfili vermekten çekindiği oluyor. Kırlarda sergilenen papatyalarla donanıyoruz biz de. Seviyor mu, sevmiyor mu?..

Kuşlar güneşi kanatlarına alıp........

© Evrensel