Uzay çağında mum ışığına mahkûmiyet!
“Anlıyoruz” dediler, karanlıkta bıraktılar!

ONUR YILMAZ

Takvimler 2025’i gösteriyor. Uzaya turistik seyahatlerin konuşulduğu, “dijital çağ” ifadesinin artık klişe sayıldığı bir dönemdeyiz. Ama İstanbul’un Avcılar gibi büyük ve yerleşik bir ilçesinde, yaklaşık iki gün boyunca elektriksiz kaldık. Ne ileri teknoloji, ne akıllı şehir söylemleri, ne de büyük laflar... Sadece karanlık vardı.

*

Geçtiğimiz hafta perşembe günü öğle saatlerinde başladı her şey. Ben işimin başındaydım. Hanım aradı; evde elektrik yoktu. Kendisi de gazeteci ve evden çalışıyor. Bilgisayar, internet, telefon... Hepsi mesainin olmazsa olmazı. “Bir saat içinde gelir” diye düşündük. Çünkü 2025 yılında, bir metropolde, elektrik kesintisinin bu kadar uzun sürmesi insanın aklına gelmiyor. Ama gelmedi.

Boğaziçi Elektrik Dağıtım A.Ş.’nin 186 numaralı hattını aradım. Karşımdaki görevli, tahmini bir saat verdi. “Bu saatten önce de sonra da gelebilir” dedi. Bekledik. Gelmedi. Tekrar aradım. Bu sefer verilen saat ileri alındı. Sonra bir kez daha... Her aramada saat değişti, ama karanlık değişmedi.

Perşembe geçti, cuma geldi. Elektrik hâlâ yoktu. Cuma günü saat 16.00’da nihayet elektrik verildi. “Oh” dedik. Fakat sevinç kısa sürdü. Saat 18.00’de tekrar kesildi. Akşam 22.20’de yeniden geldi. Toplamda 30 saati aşan bir kesintiden söz ediyorum. İstanbul’da. 2025 yılında.

Bu süre zarfında yaşadıklarımız, klasik bir elektrik kesintisi hikâyesinin çok ötesindeydi. Telefonlarımızın şarjı bitti. Dış dünyayla bağlantımız koptu. Bir ihtiyaç anında elimizi uzatacağımız bir cihaz bile kalmadı. Buzdolabındaki gıdalar bir bir bozuldu. Yiyeceklerimizi, “Rabbim günah yazmaz inşallah” diyerek çöpe atmak durumunda bırakıldık. İsraf sadece ekonomik değil, vicdani bir yük olarak da kaldı.

*

Mesleki tarafı ise ayrı bir mesele. Gazetecilik, iletişimle yapılan bir iştir. Telefon, bilgisayar, internet olmadan iş yapamazsınız. Eşimin bilgisayarı, şarjı yettiği kadar........

© Yeni Akit