Diğer

Konuk Yazar

15 Ocak 2024

Nazım'ın doğum günü bugün… Düşündüm de o "mavi gözlü dev" çocukluğunda, ilk gençliğinde, böyle bitimsiz bir hasreti, yalnızlığı, uzaklarda ölmeyi hayalinden geçirmiş miydi? "Aydınlıktan korkanlar" tarafından sürgünlerde, memleket hasretiyle kor ateşlere atılıp, kavrulacağı hiç aklının ucundan geçmiş miydi?

Elbette bunları içinde yaşıyordu ve çok iyi biliyordu ki, şiiriyle "Vasiyet" bırakmıştı ardında:

"Yoldaşlar, nasip olmazsa görmek o günü,
ölürsem kurtuluştan önce yani,
alıp götürün Yoldaşlar, ölürsem o günden önce yani,
- öyle gibi de görünüyor -
Anadolu'da bir köy mezarlığına gömün beni
ve de uyarına gelirse,
tepemde bir de çınar olursa
taş maş da istemez hani..."

Bir keresinde Moskova'ya gittiğimde, o görkemli Novodiyeviç Mezarlığında (*) Nazım'ın yattığı yeri görmek istedim, "taş maş olmasa da yemyeşil yapraklı bir çınar var mıydı acaba başucunda?" Diye merak ettim…

Yoktu ne yazık ki… Koca bir kayaydı Nazım'ın mezar taşı, seyrek dallı bir çam ağacı, koynundaki Vera ile ona gölge sunuyordu. Moskova'nın her daim puslu, sisli, kül rengi sabahlarında gölge ona lazım mıydı? Bilmem ki…

Neler neler düşündüm mezarının başında…

Aydını, yazarı, şairi, sanatçıyı, düşüneni, eser yaratanı ezmekte, yok edip, pes ettirmekte üstümüze var mıydı acaba bu koca dünyada? Kimler kimler geçmemişti ki, bizim o ezen, yok eden cehalet cenderesinin dişlilerinden? Üstüne üstlük, asla utanmadık, sıkılmadık, özür bile dilemedik onlardan.........

© T24