Kafeste doğan kuşlar için gökyüzü neyi anlatır? Uçmayı unutanların kanat küçülmesinden kim sorumludur? Kimler, kimler göğü küçültüp kafesin hizasına indirgemiştir ki? Tüylerimizi ağırlaştıranlar, bize ince yelleri yasaklayanlar kimlerdir? Kimler, kimler özgürlük aşığı kuşları alıp o metallerin gerisine koymuştur ki? Kaderimize hükmedenler kimlerdir? Mutluluğumuzu çalanlar, onun yerine el çabukluğuyla sefaleti koyanlar kimlerdir? Bize nasıl yaşamamız gerektiğini sormadan yaşam dayatanlar, keyfimizin buyurgan elçileri kimlerdir? Hangi kuş kendi isteğiyle döner dolaşır, o parmaklığın gerisine girer ki? Hangi kuş bir ömür dünyayı kafesten ibaret görmek ister, o daracık alanda kısa paslaşmaları keyif addeder, orada doğup orada ölmeye rıza gösterir ki? Bayırları tanımayanlar, çimenlerin kokusunu nasıl alsın? Su kenarlarına konmayanların, konamayanların kasedeki suları göl sanmasından daha doğal ne var? Çimenlerin değerini kuru ot talimi yapanlar nereden bilecek? Ve kafesin sahipleri… Kuşları göğünden söküp almanın kaygısını neden gütsün ki? Bazıları için eğlencedir diğerlerinin solmuş, soldurulmuş, küçülmüş, küçültülmüş hayatları… Bir hayata karşı anlık bir müzik, bir hayata karşı küçük bir temaşa, bir hayata karşı küçük bir şakıma, bir hayata karşı solmuş, soldurulmuş, küçülmüş, küçültülmüş sayısız hayat…

Varılan noktada, hepimiz kendi kafesinden dışarı bakan yorgun kuşlarız… Hayır, uçmaktan değil, bakmaktan yorulan… Hayır, göğü tanımaktan değil, tanımamaktan yorgun… Hayır, taze çimen yemekten değil, kuru otları çiğnemekten, bir daha, bir daha aynı otlara talim etmekten… Ve üstelik bilmediğimiz, görmediğimiz için geniş alanlarda kanat çırpma hayalleri kurmuyor, kuramıyoruz. Her hayal, parmaklıklara çarpıp yere düşüyor. Ve üstelik uyurken gözlerimiz açık ve........

© Milat