Uzun zaman yağmasını beklediğim kar, zayıf ta olsa yağmaya başladı. Kışı karsız düşünmek mümkün değildir. Her kar yağışında, kışı bambaşka bir tecrübe olarak okuyor ve yaşıyorum. Kış, bir mevsim olmaktan ziyade felsefi bir metindir. Bütün felsefi ve entelektüel soruları, sanki kış soruyor gibidir. Kış, tabiatın insana yönelttiği en ciddi ve en öğretici sorulardan biridir: Yaşıyor musun? Seviyormusun? Gürültüyü azaltabiliyor, alışkanlıklarını sorgulayabiliyor, fazlalıklarından vazgeçebiliyor musun? Hayatı dolu dolu, doya doya yaşamak lazımdır. Kış, en soğuk anlarda bile hayata doya doya sarılmayı öğretir. Soğuk kış gecelerinde sarıldığımız battaniyeler, aslında sarıldığımız hayattır. Kar, soğukla, beyazlıkla ve dinginlikle insanı, yaşamaya motive eder. Kış, sadece bir mevsim değil, aynı zamanda varoluşsal bir tecrübedir.

Kar yağdığında şehirler değişir. Sokaklar susar, sesler yumuşar, kalabalıklar geri çekilir. Hayatın doyumsuzluğu, karın beyaz örtüsünün üstüne çıkar. Kar, insan için bir fırsattır: Kendisiyle ve doğayla baş başa kalma fırsatı. Kış, insanın iç dünyasını sadeleştirir. Gürültü azaldığı zaman, hayat sahiden yaşanır. Bu yüzden kış romantiktir; çünkü romantizm, yüzeysel bir duygusallık değil, hayata dibine kadar dalma cesaretidir. Kış, hakikattir, hürriyettir, tutkudur ve yoldur. Kış, hakikati, hürriyeti, anlamı, tutkuyu ve yolu kendi içimizde yaratma cesaretidir. Kış günlerinde, hayatı ve geleceği yeniden yapma kapasitemiz ve yeteneğimiz olağanüstü şekilde gelişmekte, derinleşmekte ve genişlemektedir. Kış, depresyonu ve umutsuzluğu yasaklamaktadır. Kendimi, dünyayı ve geleceği, olağanüstü bir şekilde değiştirme ve yenileme kapasitem kış günlerinde dirilmektedir. Kış,........

© Milat