Erciyes, doğup büyüdüğüm toprak. Köyümdür, gönlümdür. Erciyes’e baka baka büyüdüm diyebilirim.

Biz Erciyes’in çocukları yönümüzü Kâbe’ye, Erciyes’e bakarak buluruz. Öyle yöneliriz, öyle yürürüz.

Başı hep dumanlı, zirvesi hep karlıdır.

Çocukken o tepeyi hep merak ettim. Bir gün zirvesine çıkabilmenin hayallerini kurdum. Çıktım da. Çok özel bir maceraydı.

Erciyes sessizdir, vakurdur, yakışıklıdır. Kayseri ovası bereketini ona borçludur.

Sinan’ın da doğduğu topraktanım. Mimar Sinan’la aynı köydenim. Koca Sinan, Süleymaniye’yi Erciyes’i hayal ederek yapmıştır. Öyle biliriz.

Ağrı var, Uludağ var, başka dağlar da var. Onları gördüm. Onlar bulundukları coğrafyada bir “kütle” gibi yalnız yükselir. Erciyes ise etrafına küçük tepeciklerden bir “ordu” kurmuş gibidir.

Hepsi ele ele verip aynı hedefe yönelmiş, onu göğe doğru yükseltmiştir.

Erciyes muhteşem duruşuyla hepimize fısıldar: “Sen........

© Karar