İshak Tepe öldü. Onun ölümü hepimizi dağladı… Herkes şunu söyledi içinden: Ferhat’ına kavuştu…

Bütün Cumartesi insanlarının bize verdiği duygu buydu…

Bu duygu sahicidir ama sahici olduğu kadar, incitir de… Çünkü o meydanda insanlar hala çocuklarını arıyorlarsa, bunda bizim de payımız vardır ve bu insanlar ölürken de “kavuştu” deriz…

Böylece bir vicdan, böylece bir acıyla uzlaşma…

Sevdiğini kaybetmek ne demektir?

Kaybeden ne yapar?

Kaybeden, her yerde onu arar; ayak seslerini duyar, kokusunu içine çeker, yoksa nefes bile alamaz, hele son bakışları bir an bile gitmez akıldan: Beden bir ormana döner ve her bir hal yankı verir.

Günlerce bu bakış üstünde düşünür, günlerce boyun hareketleri, gözleri, elbiseleri ve acaba bir şey diyecek miydi diye açılıp kapanan dudakları akıldan gitmez. Kabul etmek zordur; zor olan içinde yaşattığındır çünkü, herkes umudu kes dese de, sende yaşıyordur, kalbin onun için atıyordur, ruhun her yerde onunladır, beynin bir dakika bile düşünmeden edemez, kanın onun kanıdır, damarlarından o akıyordur, gün odur, gece odur.

İshak Tepe ölünceye kadar Ferhat’ı aradı… Dün kızı söyledi,........

© İlke TV