Merak dediğimiz şey gidip başkasının kapısının ardına, penceresindeki minik aralıktan sızana dayanıyor; hem de öyle/böyle bir iştahla! Kim? Kiminle? Ne yaptı? Nasıl yaptı? Bu sorular toplumun ve algoritmaların dilinde aynı frekansta dolaşıyor. Müziğin ana temasını oluşturan kısmı gibi, dönüyor, geliyor ve “seks satar” diyor.

Neden Satar?

Görünmeyen şey yasaklarla iyice gizlenirse, toplum onu arzuya dönüştürür. Aslında bu bir denge oyunu: Bir yanda normlar diğer yanda merak. Normlar kalınlaştıkça merak incelmiyor, aksine daha keskinleşiyor. Gizli olan, kamusalın ortasına çekildiği anda “ayıp” olmaktan çıkar ve bir gösteriye dönüşür. Gösteri toplumunda utanç bile reytingdir (Guy Debord’un ruhu şad olsun).

Başkasının Aşırılığı

Felsefe ise başka bir yerde durur: Başkalarının özel hayatına bakarken aslında kendimizi seyrediyoruz. Kim olduğumuzu, kim olmak istediğimizi, kim olamayacağımızı… Başkasının düşüşünde rahatlayan, başkasının “aşırılığında” kendine mazeret bulan bir benlik. Mesela, “Ben öyle değilim” deme konforu ahlakın en kolay köşesidir. Zaten, yargı dağıtmak kendini inşa........

© Gazete Pencere