Artık perdede kötüler yok. Sevemeyenler, bağlanamayanlar, kaçanlar var.

Bir süredir sinemada dikkat çeken tuhaf bir eksiklik göze çarpıyor. Karakterler kötü değil ama iyi de değiller. Zalimi tanıyoruz, suçluyu anlıyoruz fakat bir şeyi bulamıyoruz. Kalbi… Sevme kapasitesi zayıflamış, bağ kurma refleksi körelmiş, duygudan çok mesafeyle var olan karakterler çoğalıyor. Üstelik bu durum yalnızca bir anlatı tercihi değil, yaşadığımız çağın doğrudan yansıması gibi duruyor karşımızda.

Eskiden anti-kahraman dediğimiz figürler ahlaki olarak sorunluydu. Bugün karşımıza çıkan karakterler ise duygusal olarak eksik. İyilikle kötülük arasında gidip gelmiyor, hisle hissizlik arasında asılı kalıyorlar. Ne yaptıklarını biliyorlar ama neden yaptıklarını hissetmiyorlar. Bu yüzden izlerken ne kızıyor ne de hayran oluyoruz. Sadece tanıyoruz........

© Diriliş Postası