Diğer

13 Ocak 2024

Galiba belediye başkan adaylığı konusu birçok insan için evrenin oluşumu ya da bir göktaşının tepemize düşmesi gibi konulardan yüz kat, bin kat daha önemli. Kimileri sanki ömür boyu bu anı beklemiş gibi büyük bir hırsla belediye başkanlığı kapısını açmaya çabalıyor. Bazıları şehirlerde, bazıları ilçelerde ama heyecan ve mücadelenin miktarı ve tarzı çok fark etmiyor gibi. Bazen de Ali Cengiz oyunlarının. Meselenin iyice patlamaya hazır kıvama geldiği aşama, yeni adayların değil, asla gitmek istemeyen eski (bir, iki, üç, dört, beş dönemlik) başkanların koltuğa yapışma savaşlarıyla (evet, mücadele değil savaş!) ortaya çıkıyor. Adam (evet, çoğunlukla adam) gitmek istemiyor. Artık koltuksuz nasıl yaşayacağını bilmiyor. Türlü senaryolarla, bazen aşırı ciddi yüz ifadesiyle, bazen salya sümük halde “N’olur benim bir dönemcik daha kalmama izin verin” diye yalvarıyor. Bunların içinde görev süresi boyunca başarılı olanlar da var (ama başarılı olmak o koltuğun tapusunu almak olarak görülmemeli), hiç becerikli olmayan ve tabii ki bu işe mal mülk arzusu, iktidar, ucuz saygınlık ve başka avantajları için yanıp tutuşarak talip olanlar da…

Bu topraklarda iktidara verilen sınırsız önemi anlatan çok sararmış bir öğüttür bu. Çocuğu sınıf başkanı ya da en azından sosyal bir grupçuğun yöneticisi seçilen aileler, bunun peşinen gururlanılacak bir şey olduğundan emindir. Askerde onbaşı atanan, kendini Napolyon sanır. İş ortamında “müdür” olmak neredeyse tapılacak bir mevkiye kavuşmaktır; o “müdürlük” ne kadar külüstür olursa olsun. Hele “koca devlet içinde bir yerlere gelmek”, öyle kolay anlatılacak bir coşku değildir. Bir de kentlerin, devasa kurumların, “yüce” bakanlıkların, hükümetin başına yükseldiysen... Artık orada söz biter; bizim gibi sıradan ölümlülerin pek anlayamayacağı “tanrısal” bir ruh hali oluşur. Bizim memlekette en çok iktidara, güce tapılır. Kim baştaysa ve en güçlüyse o sevilir ve sayılır; en sık o affedilir ve en çok ondan korkulur. En çok ona yağ çekilir. Ahlaka ve kişiliğe ait birçok değer, gönüllü ve aleni olarak iktidarın çizmelerinin altına serilir. (Günümüzde Türk medyası bunu kanıtlayan nice “destanlar” yazmaktadır.) İktidar bu kadar kutsal olunca, iktidardan ayrılmak da haliyle o kadar “lanetlenmişlik” olarak görülür. Onun için kimse istifa onuruna layık olabileceğini aklına dahi getirmez. Yüzlerine tükürsen “Yağmur yağıyor” bile demezler çünkü dudakları kıpırdadığında yanlış yorumlanabileceğinden korkarlar. Sadece susarlar. Zavallı pozlarda, alçakça ve inanılmaz bir yüzsüzlükle susarlar... Hükümetten ve resmî kurumların tepesinden hemen hemen kimse gönüllü olarak ayrılmaz; birçoğu insanüstü bir umut ve hayalle payesini koruyacak kararı bekledikten sonra reisi tarafından kovulmayı tercih eder. Mabadında kutsal ve büyük bir ayağın izini taşımak da herkese nasip olmamaktadır netice itibarıyla.........

© T24