Diğer

10 Şubat 2024

Şöyle bir bakıyorsun, çevrende gördüğün neredeyse bütün insanlar kavgaya hazır gibi; suratlar asık, kaşlar çatık, yürüyüşler kabadayı…

Herkes pek bir cesur.

Tek başına olduğunda "hâl ve gidiş" bakımından korkusuz olanlar bir araya gelip koca bir halk oluşturduklarında durum anında değişiveriyor.

İktidar, dış güçler, ekonomi falan derken hemen her şey, bu korkusuz insanlardan meydana gelen halka istediğini yapıyor.

Cevap?

Cevap yok.

Gıkını çıkaranın alnı karışlanmaya hazır.

Tek tek herkesin cesur sayıldığı bir toplumun korkak olması ilginç.

Cesaret kelimesi çok tekrarlandığında, daha fazla korkaklığı düşündürüyor bana nedense.

Siyasi liderler pek seviyor bu kelimeyi.

İktidar sorunlarla, düşmanlarla, terörizmle, dış mihraklarla, lobilerle vs. cesurca savaştığını söyleyip duruyor.

Muhalefet boş durur mu? O da her konuda cesurluktan yana elbette. Üstüne, bir de iktidara karşı cesaret gösterdiğini ilan ediyor.

Her türlü siyasi, ideolojik, dini görüşten ve farklı sosyal katmanlardan herkes birbirine cesur pozlar veriyor.

Korkusunu itiraf edecek kadar açık ve dürüst birini bulmak neredeyse imkânsız.

Napolyon'un o ünlü cümlesini hatırlamamak mümkün mü: "Dünyada taklit edilemeyecek tek şey cesarettir."

Ve Schiller'in sözüyle içeriği derinleştirelim: "Cesaret hayatı hiçe sayar, vicdanı değil."

Nedir bu işin sırrı?

Korkaklık nerede biter?

Cesaret nerede başlar?

Cesaret çağrısı yapan herkes kendiliğinden "cesur" sıfatını hak eder mi?

Çağrı yapılanlar korkak mıdır?

Nedir bu "her derdin devası" cesaret?

Politik karşıtlarını yok etmeye çalışmak mı cesaret belirtisidir? Yoksa onlarla bir arada, ama onlardan daha iyi olmaya çaba sarf etmek........

© T24