Bazen fark etmeden kendimizin en acımasız eleştirmeni oluyoruz. Başkalarına gösterdiğimiz

anlayışı, hoşgörüyü, sabrı kendimize göstermekte zorlanıyoruz. Sanki içimizde, bizi her

adımda takip eden görünmez bir yargıç var; “daha iyisini yapabilirdin”,

“neden böyle oldun”

“yanlış yaptın” diye kulağımıza fısıldayan.

O ses o kadar alışıldık ki, çoğu zaman onunla yaşadığımızı bile fark etmiyoruz.

Oysa insanın kendine nazik olması bir lüks değil; bir ihtiyaç.

Hatta çoğu zaman, hayatta kalmanın en etkili yolu.

Kendine nazik olmak, tembellik demek değil. Kendini şımartmak hiç değil.

Aslında en sade hâliyle şu demek:

“Ben........

© Samsun Gazete Arena