"Allah'a aylarca çağrıda bulundum. Bana her şey mantıksız geliyor. Eğer bu dini sen gönderdiysen, lütfen bana bir işaret gönder. Yoksa dini terk ediyorum. Hiçbir işaret gelmeyince de terk ettim."

Evet, yukarıdaki cümle hayata, kâinata sıfır noktadan bakan, hatta "Hazret-i Peygamber, belki yaşamamıştır. Ne bilelim yaşadığını, bir fotoğrafı bile yok." diyecek kadar da sağından solundan habersiz bir arkadaşa ait. Din diye terk ettiğim dediği de kendi kuruntularından kurtulması olarak anlayabilirsiniz. Çünkü din diye bildiği bir iki konuya ve suallerine baktım. Hatta bir kısımlarının üzerinde epeyce de durduk. Şüphe ve suallerinin tamamının cevabı, sahih kaynaklarda verilmiş hususlar. Fakat bu tipler, gözünü güneşe, gönül perdesini de ışığına kapalı tutuyorlar. Aydınlıktan rahatsız olan huffaş gibi, hak ve hakikatle yüzleşmek, aydınlığa dalmaktan korkuyorlar. Ne yazık ki bu gafletli hâller, kimsenin dünyadaki yolculuğunu yavaşlatmadığı gibi, bir defalığına verilen ömür sermayesinin de bitmesine engel olmuyor. Gözünü kapayan, yalnız kendine gece yapmış oluyor.

Bunun acı örneklerini, bu yazıyı yazdığım haftanın iki gününde yazıştığımız ve görüştüğümüz birkaç kişide de yakînen gördüm. Meşhur bir yazarın din hakkında yazdıklarını bana gönderdi bunlardan biri. Bir araştırdım ki bu yazar, İslâm ile hiç ilgilisi olmamış, tanışmamış, okumamış ve din olarak da sadece Hristiyanlığı biliyor ve onu doğru din zannediyor. Hâliyle itirazları var. Aynı itirazlar, bizim de var zaten. Bizim arkadaş da onu, onun eleştirilerini kendi dinsizliğine delil yapmış. Bir başkası ise, cehaletinin kurban olmuş. Yanıldığı ve yanlış bildiği noktaların doğrusunu anlatınca da bunu bana böyle anlatmadılar, diyor. Bu itirafıyla sıfırcı arkadaştan daha merdane çıkmış oldu.

Bunlardan bazıları da tam bir küfr-ü inadî içindeler. Bunların itikatlarına göre, yokluğa giden bir gemideler. Bunu görüyorlar fakat anlamıyorlar. Kalplerine yapışan küfür, onları daima meşgul ettiğinden, kalplerinde ve fikirlerinde marifet için bir yer de kalmamış. Yer kalmayınca, marifet adına önlerine konan Kur'anî hakikatlerin doğruluğunu görüyor, biliyor fakat kabul edemiyorlar. Kabul etseler de itikat haline getiremiyor, vicdanî bir tasdike yanaşamıyorlar. Peki, buna rağmen akıl nasıl rahat ediyor? İşte, bunlardan biri girişte yer verdiğim cümleyi kurarak rahatlamış güya. İşaret beklemiş, olamamış; onun için, dini terk etmiş güya. Şimdi de oradan buradan kendini uyutmak için deliller toplamaya çalışıyor.

Bu arkadaş ve bunun gibiler, tarihte emsal işaret bekleyenlerden yine insaflı. Onlardan, şimdilerde emsalsiz zulümlere öncülük yapan ve imana niyeti olmayan öncüleri de zamanında Hz. Peygamberden (ASM) kendilerine gökten bir kitap indirmesini istemişlerdi.........

© Risale Haber