Bir zamanlar müstakil edebiyat akımı diye sunulan “Batı etkisinde gelişen Türk edebiyatı” konu başlığı gibi bir şeydir. Yahudi tahakkümünde şekillenir. Ülkelere, toplumlara, coğrafyalara yayılır. Yerelde reel politik, genelde diplomasi diye anıldığı olur.

Kavramların ve kavramlaşamamış adlandırmaların fevkinde dünya siyaseti etkin Yahudi varlığına hizmet eder. Gösterge İkinci Cihan Harbi ya da az katılımcılı Yalta Konferansı falan değildir. Simgeler, semboller ve gizlilikle yürütülen faaliyetler, neredeyse tüm dünyada iktidarları elinde bulunduranların tavır, tutum ve davranışlarıyla gün yüzüne çıkar. Toplumların abluka altına alınmış, ipotekli vicdanında antisemitizm söylemleri raks ederken, semitizmin şamil bir tarifi bile yapılmaz. Yahudi sevicilik tüm ülkelerin, devletlerin, toplumların genel geçer siyasetini oluşturur ama kimse kendini semitist diye tanımlamak zorunda değildir. Aksine Yahudi sevgisinin mümkün mertebe gizli kapaklı, platonik olanı makbuldür! Böylece onların kadim zannedilen kadük üstün ırk inançları pekişir.

Mahalle yanarken edebiyata yeltenmek, diplomasiye soyunmak, arabuluculuk hikâyeleri okumak ahlaksızlık olarak nitelense yeridir. Sözün gücü, etkisi, estetize edilişi yangın söndürmez. Yunus hipotezinde söz savaş keser, baş kestirir, zehirli aşı yağ ile bal eder ama mahalleyi saran yangını söndürmek ya da hafifletmek için laf değil eylem gerekir. Üstelik insanlığa haksızca saldıranlara karşı tatlı dil, güler yüz, müşfik söz kâr etmez. Mesele kavga eden iki kardeşi ayırmak, ara bulmak, barıştırmak gibi değildir. Düşmanlık gösteren ve düşmanlıkta aşırıya giden bir topluluk (Bkz. Maide........

© Milli Gazete