Afet, salgın, kriz gibi toplumu toptan sarsan vakalarda, yeryüzüne yayılmış insan evladı, konuyu kavradıktan, duruma aydıktan hemen sonra normale dönülüp dönülmeyeceğini konuşur. Hatta o normale dönmek tabiri çoğu zaman televizyon kj’si olarak göze sokulur. İnsan için dar alanda tanımlanmamış ama kabul gören bir normal vardır çünkü. Herhangi bir olayı, bir vahameti atlattıktan sonra dönülecek evler, işler, uğraşlar, sosyal diye anılan bir yaşam söz konusudur. Şimdiki zamanda değil ama sair zamanda, mesela birkaç ay evvelinde Gazze’de günlük yaşam diye bir şeyden söz edilebilir mi bilinmez. Orada, normalleşmiş görünen ya da bir şekilde hayatın idamesini sağlayan herhalde zulüm standartlarıdır. Bombalanmış barınaklardan, yaralanmış hayatlardan, işgale uğramış topraklardan, mekânlardan, sığınaklardan ağıp bir komşunun yüzüne bakabilmek yaşam emaresi olsa gerektir. Şayet varsa her aile birkaç ferdini yitirmiş, şayet tütüyorsa her ocak dumanından fer kaybetmiş, şayet bakılabiliyorsa her bir göz birkaç ömür anlatır. Ömür anlatılarının tek cümlede özeti; Gazze’nin bir normali yoktur. Afetlerin ardından selameti, uğradığı zulmün nihayeti yoktur. Yağmurlardan sonra ışıltılı bir güneş vurmaz kimsenin yüzüne…

Gazze’nin çocukları ninniyle değil bomba sesiyle, füze ıslıklarıyla uyutulur. Öyle sanıldığı gibi ağıtlar, feryat figanlar da yoktur. Bomba sesleriyle uyutulan çocuklardan kimileri, uykusundan hiç uyanmaz. Kimi uyandığında artık hep uykusuz kalır. Öyle ki her gözünü yumduğunda aile fertlerinden birkaçının eksilmesi işten değildir. Yetimlik,........

© Milli Gazete