"Yolculuğun kendisi, hedefe varmaktan daha güzeldir." sözünü/önermesini severim sevmesine ancak yalnızca hayalperest bir sevgidir bu bendeki; olsa olsa, romantik ve hülyalı bir yaklaşımdır hepi topu. Bildiğimden değil yani. Deneyimlerden süzülmüş olan gerçekçi ve ayağı yere basan, içi dolu ve bilinçli bir sevgi değildir. Nitekim hayatım yollarda geçti benim; o yolculukları yapıp dururken. 'Sonunda hedefe ulaşmış olmak' gibi bir nihayete vardığımı pek bilmem. Dolayısıyla, en baştaki cümlede geçen yolculuk mu yoksa nişan alınmış olan hedefe ulaşıp varmak mı daha evladır, bilemiyorum bunu.

Bu yüzden, arıyorum. Hep. Yolculuk, arayış ve biteviye bir hareket ve devinim halindeyim. Kah uçarak, kah yüzerek, kah yürüyerek ve koşarak... Tüm yeryüzünü hatta bazen gökyüzünü mesken tutarak ama aslında hiçbir yeri yurt tutmayarak arıyorum. Yazmayı yenice öğrenmiş olan bir ilköğretim öğrencisinin, hevesle, kendisine kendisi için bir imza bulup edinme arayışı gibi tıpkı. O nevi bir arayış... Fakat acemice olduğu kadar, kaligrafiye öykünmüş olan harflerle atılmış olan, estetik bir imza olmalıdır bu, aynı zamanda... İmza evet, hani değiştirmeyeceği ve kendisiyle özdeşleşecek olan o kalıcı esansı; o 'imza koku' yu bulma ümidiyle yana yakıla bir parfüm -o parfümü- arayan birisi gibi, örneğin.

Şu anda elimde 'hedefe ulaşmak' gibi bir kıyas unsuru ve şansı bulunmadığı için de yalnızca........

© Merhaba Haber