“Hayatta bazen kötü şeyler oluverir” der filmin bir yerinde Agnes, son derece doğal bir şekilde. Üniversitede öğrenciyken en güvendiğiniz ve hayran olduğunuz hocanız size cinsel tacizde bulunabilir mesela. Çevremiz her sektörde yaşanan ifşalarla doluyken sinema anlatıları #MeToo hareketinin yansımalarına kayıtsız kalamazdı elbette. Şimdiye dek ne kadar çok sayıda kadın intikam hikayeleri izlediğimizi hatırlayalım.

Ancak Sorry, Baby (Üzgünüm, Bebeğim) bütün bu kalıpların çok ötesinde bir Amerikan bağımsız sinema örneği; 2025’te Sundance ve Cannes Film Festivalleri’nde çok ses getirmiş olan ve dışardan bakıldığında gösterişsiz, sıcak ve yalın bir film.

Filmin hemen başında Agnes’ı (Eva Victor) New England’ın kırsalındaki bir evde tek başına yaşayan genç bir İngiliz edebiyatı öğretim üyesi olarak tanırız. Onu yıllar sonra ziyarete gelen en yakın arkadaşı Lydie (Naomi Ackie) ile birlikte adeta havada asılı duran yaşanmış o “kötü şey”i anlamaya çalışırız. Agnes’ın başına ne gelmiştir? Bunun izlerini iki yakın kız arkadaşın zekice yazılmış, kimi zaman komik kimi zaman absürt diyaloglarında süreriz. Tam kadrolu olunca üniversitede “onun” ofisine mi yerleşmiştir? Evden hiç dışarı çıkıyor mudur?” Bu nokrada çok yakın iki arkadaşın ortak bir geçmişi paylaşmanın rahatlığını ve eski ev arkadaşı olmanın........

© Medyascope