Hazır söz 23 Nisan’dan açılmışken konuyu sürdürmekte yarar var. Nedense özellikle de bayramlarda duygusallaşıyorum. Geçmiş günleri, çocukluk ve gençlik yıllarımızı, ailemizi, çevremizi, kentimizi, geleneklerimizi, ilişkilerimizi düşünüp duruyorum. Bayramları nasıl da şenlik havasında kutladığımız, büyüklere gösterilen saygı, küçüklere hissettirilen sevgi, yüzlerdeki içten gülümseme, bayramlaşma sırasındaki şeker- tatlı, para ikramları gelip yüreğime oturuyor.

Kişisel olan bu girişi niye mi yaptım? Bu satırlarda Kars’ta doğup büyüyen bir çocuğun (!) o yıllarda pek de anlamadığı, ancak yıllar sonra yerli yerine oturan, kendince eşsiz saydığı anılarının izlerini, yüreğine ve belleğine yapışıp kalan ve asla kaybolmayan tadını paylaşmak için.

Aslında ortada yanıt bekleyen bir soru var. Ev nedir? Sandığımız gibi sadece dört duvar ve bir çatıdan oluşan sınırlı bir yapı mı? Yoksa anlam mı, kavram mı, hayal mi, ideal mi? Ya da tüm bunların önünde bireylerin oluşturduğu bir yuva mı? Yanıtınız ne olur bilmiyorum ama ben yuva diyenlerdenim! Yüzünün her çizgisinde, yaptığı işin, harcadığı emeğin, gösterdiği özverinin binlerce çizgisini taşıyan annelerin lokomotif ve direksiyon olduğu, kim bilir hangi zor kıyılara vurularak alınan yolların oluşturduğu yuvalar…

Bize hayat veren, sevinci, hüznü, direnci umudu birlikte yaşadığımız, anıları önünde derin bir saygı, tarifsiz bir minnet ve özlemle eğildiğimiz annelerimizin eliyle emeğiyle oluşturduğu sıcacık evler…

Emeği ekmeğe dönüştüren kocaman yürekli kadınların çabalarıyla ayakta kalan haneler…

Özetle! Güzel insanlar, özel kadınlar, eli öpülesi öğretmenler, mükemmel anneler yetiştirmiş olan Cumhuriyetin o sıcacık dört........

© Gerçek Gündem