“Milletin bağrında temiz bir nesil yetişiyor. Bu eseri (Türkiye Cumhuriyeti’ni) ona bırakacağım ve gözüm arkada kalmayacak.”

- Mustafa Kemal Atatürk

2026 yılının eşiğindeyiz. Eko­nomi yönetiminin projeksi­yonları, yabancı yatırımcı rapor­ları ve “dengelenme” söylemleri havada uçuşuyor. Piyasalar, bi­lançoların ve döviz kurlarının oluşturduğu o soğuk matematik­sel evrende kendine bir yön arıyor. Ancak sokağa indiğinizde, metro­büs duraklarındaki o kalabalık sessizliğe kulak verdiğinizde, Ex­cel tablolarının asla ölçemeyeceği bir çöküşü duyuyorsunuz.

Bu çöküş, sadece alım gücünün erimesi değil. Bu, Viktor Frankl’ın yıllar önce Auschwitz’in karanlı­ğında teşhis ettiği o derin hastalı­ğın, bugün Türkiye sokaklarında nüksetmiş halidir.

Frankl, o meşhur eserinde Nietzsche’nin şu sözünü rehber edinir: “Yaşamak için bir ‘ne­deni’ olan kişi, hemen hemen her türlü ‘nasıla’ katlanabilir.”

Türkiye insanı, tarihi boyun­ca pek çok zorlu “nasıl”a katlan­dı. Ancak bugün 20’li yaşlarında­ki bir genç, çalışarak, üreterek, dürüst kalarak “sınıf atlayama­yacağını”, hatta olduğu yeri bile koruyamayacağını hissediyorsa, orada ekonomik krizden öte bir “anlam krizi” vardır.

Bu hissiyatın arkasında somut veriler var:

* OECD’nin Reel Ücret Takip Raporu, Türkiye’de çalışanların reel gelirinin son 3 yılda ciddi oranda eridiğini gösteriyor.

* Yine OECD verilerine göre, düşük gelirli bir ailenin çocuğu­nun orta gelir düzeyine yüksele­bilmesi için yaklaşık 5 nesil ge­rekiyor. Bu döngünün OECD or­talamasında 4 nesil olduğunu da vurgulamak yerinde olur.

Genç için “çabalarsam haya­tım değişir” umudu istatistiksel olarak bile destek bulmuyor. Sis­tem, onların elinden “neden”leri­ni alıp bağları kopartınca, çekilen çile fedakârlık olmaktan çıkıyor; beyhude bir eziyete dönüşüyor.

Bu anlam kaybının en büyük tetikleyicisi, ekonomik aktörle­rin saplandığı ve kaynakları........

© Dünya