“Bayanlar, Baylar!
“Mavi Müzikhol” Açılıyor!
Bu kapı herkese sonuna kadar açık!
Hepinize yer var burada.
Tek şart ! Her şeyi dışarıda bırakıp gelmeniz.
Hadi ama!
Çok hikaye var burada.
Senin, benim, hepimizin!
Şimdi kapansın artık kapılar ve başlasın baş döndürücü danslar!
Recai Koş Kızları getir!
Önce Gül alacak havanızı sonra Bahar toplayacak paraları!
Kepenkler sakın inmesin!
Çünkü Mavi Müzikhol açılıyor!”

Böyle başlıyor tiyatro oyunu “Mavi Müzikhol”.

Sonrasında, konsomatris iki kadın Bahar ve Gül’ü izlemeye başlıyorsunuz, Ankara’da bir pavyonda dans eden iki kadını izliyor gibi.

Birden dertleşmeye başlıyor Bahar ve Gül, geçmişler dökülüyor, gelecek masaya yatırılıyor. Işıl ışıl bir odada, iki kadının ruhları, hafızaları, kimlikleri birbirine geçerken erkek, kadın ve/veya lubunya izleyecilerin kafasından eminim birbirinden farklı şeyler geçiyor.

Ankara Pavyonları Yılmaz Erdoğan’ın “İnci Taneleri” isimli dizisi ile yeniden gündeme gelse de aslında pavyonlardaki eril tahakküm ve kadın sömürüsü tiyatro sahnelerinde bir hayli uzun zamandır yer buluyor.

Elçin Gürler’in yazdığı “Mavi Müzikhol” oyunu gibi.

Gürler “Mavi Müzikhol”u anlatırken, “Pavyonda çalışan kadınları eleştirmek yerine bu düzeni eleştireceğimiz bir seviyeye gelebiliriz” diyor.

Hatırlatayım, Muharrem Uğurluğu’nun yönettiği oyunu 28 Şubat’ta Endless Art Taksim’de izlemek mümkün.

Mavi Müzikhol oyunun çıkış noktası nedir? Nereden aklınıza geldi?

Türkiye’de kadın yazar ve kadın sanatçı olarak var olmak çok zor. Çünkü kadın olduğunuzda bile mesleğinizin önünde bir etiketle var oluyorsunuz. Örneğin hiçbir zaman erkek yazar sıfatı ile birini takdim edemezsiniz. Ve ne yazık ki haklı mücadelede bile erkekler kadar baş at çekemiyorsunuz.

Bu susturuluş içinde kadın olmak başlı başına bir simülasyonun içinde doğmak ve yaşamak demek. Ben bu manada pavyonu da Türkiye’ye çok benzetiyorum.

Eğlenceli tarafları var, hele şu anda sosyal medyada çok popüler. Ancak içinde büyük acıları beraberinde getiriyor. Her şeye rağmen de hangi kategoride olursa olsun gün doğuyor, gün batıyor ve pavyon devam ediyor.

Çünkü oradaki kadını unutuşu gibi biz de her şeyi hemen unutuyoruz. Ben bu topraklarda üreten biri olarak kadının eğlence kültüründeki durumunu ve kendi benliğini yitirişini -unutuşunu- anlatmak istedim.

Bu iki kadını mekânsal olarak da pavyona sıkıştırmayı seçtim. Çünkü pavyon eğlence sektöründe var olan kadının her şeye rağmen ayakta kalma mücadelesini anlatmak için arabesk ve bir o kadar da eril bir mekan. Ne yazık ki tıpkı Türkiye gibi. Bu yüzden bir pavyon hikayesi anlatmama rağmen Gül ve Bahar’da aslında kendi yaşadıklarımdan bir parça da var.

Pavyonlarda çalışanlara dair detaylı ve özenli bir sahneleme var, bu detayları nasıl öğrendiniz yani oralarda gidip gözlem mi yaptınız yoksa konsomatrislerle konuştunuz mu?

Yıllar önce bir oyun turnesinde oyun sonrası yemekte bizi kurum........

© Bianet