Οι κακές επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στον τελευταίο διαγωνισμό PISA μάλλον δεν εξέπληξαν κανέναν. Τείνει να λάβει χαρακτήρα κανονικότητας η ετήσια διαπίστωση ότι η χώρα μας κατατάσσεται μεταξύ εκείνων που σημειώνουν χαμηλότερες του μέσου όρου του ΟΟΣΑ επιδόσεις στις τρεις εξεταζόμενες ενότητες του διαγωνισμού.
Η ανάλυση, ωστόσο, των αποτελεσμάτων του διαγωνισμού, που φωτίζει τα αίτια αυτής της σταθερής αποτυχίας, όπως αυτή παρουσιάστηκε χθες στην «Κ» από τον Απόστολο Λακασά, αποτελεί τροφή για προβληματισμό. Κατ’ αρχάς, το γεγονός ότι ο διαγωνισμός αντιμετωπίζεται από τους μαθητές με μια σχετική χαλαρότητα και αδιαφορία, που δεν αφήνει ανεπηρέαστη και την επίδοσή τους. Τους είναι αδιάφορο που σαν κοινωνική και ηλικιακή ομάδα εμφανίζονται να αποτυγχάνουν συγκρινόμενοι με συνομηλίκους τους από τις υπόλοιπες χώρες. Είναι ιδιαίτερα απογοητευτική η παρατήρηση ότι αυτή η απαξίωση του διαγωνισμού υποδαυλίζεται και από συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς. Ετσι, ένα «εργαλείο» άντλησης συμπερασμάτων για αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και για προτεραιότητες στην εξέλιξη του εκπαιδευτικού συστήματος, που για να είναι αποτελεσματικό πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή «διάλογο» με τις αναδυόμενες προκλήσεις κάθε εποχής, ουσιαστικά αδρανοποιείται εξαρχής.
Μια δεύτερη διαπίστωση, εξίσου σημαντική, είναι ότι στον συγκεκριμένο διαγωνισμό οι επιδόσεις των μαθητών ιδιωτικών σχολείων είναι πολύ καλύτερες από εκείνες μαθητών που φοιτούν σε δημόσια σχολεία. Πέρα από τις διαφορές στη λειτουργία, στο πρόγραμμα και στο στελεχικό δυναμικό, γίνεται συσχετισμός με τις κοινωνικοοικονομικές ανισότητες, που επηρεάζουν τις επιδόσεις των μαθητών. Είναι αυτό ένα ακόμη στοιχείο αποτυχίας του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα; Για δεκαετίες ολόκληρες στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα στηρίχθηκε η ανοδική κοινωνική κινητικότητα μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού.
Μπορεί το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα να υπηρετήσει αυτόν τον ρόλο σήμερα; Αμφίβολο, καθώς, όπως επίσης καταγράφεται στην ανάλυση των αποτελεσμάτων του διαγωνισμού, φαίνεται ότι η στοχοπροσήλωση στην επιτυχία σε κάποια σχολή των ΑΕΙ –που συχνά επιδιώκεται μέσω της φροντιστηριακής εκπαίδευσης– ακυρώνει τον χαρακτήρα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να δώσει γενική παιδεία και σφαιρικές γνώσεις στους μαθητές.
Από τις παρατηρήσεις επί των αποτελεσμάτων του διαγωνισμού δεν απουσιάζουν οι σταθερές αναφορές σε στρεβλώσεις, όπως οι ελλείψεις εκπαιδευτικών, η απουσία αξιολόγησης και εποπτικού μηχανισμού, οι συντεχνιακές λογικές κ.λπ. Ενα διαρκές SOS που δεν βρίσκει ανταπόκριση.
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Belen Fernandez
Andrew Mitrovica
Mort Laitner
Ali Fathollah-Nejad
Rami G Khouri
Nikkei Editorial
visit website
