Bir kimse ya da topluluk kimlik ve köken duyarlılığından vazgeçmemeli.

Sebebi, zaman biriktirdiklerimizi, bilgimizi ve gündelik işlerimizi aşındıran bir yapıya sahip. Bugünkü hızlı zaman akışı ise her şeyi olması gerekenden daha çabuk eskitiyor, aşındırıyor ve unutturuyor.

Kelimeler gibi…

Çok iyi bildiğimizi düşündüğümüz kelimelere bir cümle içinde alışılmadık hâline rastladığımızda ya da alışılmadık hâlde kullanmak istediğimizde manası üzerinde düşünmemiz ve araştırmamız gerekir. Çünkü kelimeler de manaları da zamanla silikleşiyor ya da siliniyor.

Duyarlı bir okur ve yazar, iyi bildiği hatta üzerine uzun uzun söyleştiği kelimelerin mana ve kökenlerine uzaklaştığını hissedince bilgisini tazeleme ihtiyacı duymalıdır. Yazar kelimeden emin olana kadar sözlük karıştırmalı, kökenini araştırmalı, kelimeyi doğru yerde ve doğru manada kullanıp kullanmadığına, bunun metnine katkı sunup sunmadığına kafa yormalıdır. Okur ise okuduğunu doğru manalandırmak ve bir okuma hatırası olarak doğru kaydedebilmek için kelimeye vâkıf olmalıdır.

Bu hassasiyet yalnızca bir kelime için böyleyse bilgi yığınları, eğitim içerikleri, gündelik olaylar, hatıralar, tarih ne durumda? Elbette unutma hâli hepsine sirayet ediyor. Çünkü hafızamızın yönetimi bütünüyle bizim kontrolümüzde değil. Büyük resimde toplum için de durum aynı. Fakat gayret ve ihtimamla unutulmaması gerekenler devamlı tazelenerek bunun aşılması mümkün.

Milan Kundera, Gülüşün ve Unutuşun Kitabı’nda büyük olayların başka büyük olayları nasıl unutturduğunu –kendi zaviyesinden- şöyle anlatıyor:

“Allende’nin öldürülmesi, Bohemya’nın Ruslarca işgalinin anısını çabucak sildi, Bangladeş’teki kanlı toplu kırım, Allende’yi........

© Yeni Söz