Hiç kimse gerçeği olduğu gibi görme kabiliyetini yitirmiş gözlerle hayata bakıyor olmayı istemez. Bu dosdoğru bakamıyor olmakla, yani olduğu gibi göremiyor olmakla aynı şeydir çünkü. Göremediğini bildiğin sürece görememek bir eksikliktir ve fakat doğrudan yanlışa sevk etmez insanı. Ancak görüyor ama gördüğümüzün gerçeğin ta kendisi olmadığını bilemiyorsak bunun adı gaflettir.

Hemen hepimiz güya daha fazlasını görmek üzere sanal gerçekliklere çeviriyoruz bakışlarımızı bugün. Gördüğümüzü düşündüğümüz şeyler aslında bize gösterilen şeyler... Yani anladığımızı sandığımız şeyler, aslında bize anlatılan şeyler... Doğruluğu bize anlatanların insafına kalmış, bizim kontrolümüzde olmayan şeyler... Anlayabildiğimiz kadar düşünebildiğimize ve bunun aksi mümkün olmadığına göre, düşüncelerimiz de büyük ölçüde bize ait değil o halde. Yani zihinlerimiz bize ait olmayan kurgu ve kalıplarla, bize ait olmayan düşünceleri gezdiriyor içlerinde.

Bizi eğlendirsin diye, daha doğru bir deyişle bizi oyalasın diye -ki böyle şeylere ihtiyacımız olduğuna inandırdılar önce bizi- sanal gerçeklikler satın alıyoruz hepimiz. Yani biz müşterisiyiz bu güdüm tezgahlarının, hem de gönüllü müşterisi... Bir bedel karşılığında bizim oluyor bunların hepsi. Hem........

© Yeni Şafak