Büyük şairimiz Yahya Kemal Beyatlı, 1 Kasım 1958 tarihinde vefat ettiğine göre içinde bulunduğumuz 2023 yılının Kasım ayı, onun şiirle ve edebiyatla süslemek sûretiyle ebedileştirmek istediği bu fâni dünyayı terk edişinin altmış beşinci yıl dönümünü teşkil ediyor. Altmış beş yıldır eserleriyle yaşayan ve daha nice seneler ikinci ömrünü sürdürecek olan şairimizin en çok işlediği konulardan biri de, “Sessiz Gemi”nin yolcularını ilgilendiren hüzün duygularıdır. Bir örnek vermek gerekirse; “Sonbahar” başlığıyla kaleme aldığı o harika şiirini, bu hazin manzarayı resmeden altın sarısı bir levha olarak gösterebiliriz.

“Son” kelimesi, ne zaman, nasıl ve hangi vesileyle karşımıza çıkarsa çıksın, derhal içimizi bir hüzün kaplar, son derece insanî bir duygu olan gözyaşını dökmesek bile hissettiğimiz üzüntüyü, duyduğumuz teessürü içimize akıtırız. Böylece bir bakıma üzülerek sevinmiş, ağlayarak tebessüm etmiş oluruz.

İşte bu günlerde bir sonbahar hüznünü daha birlikte yaşıyoruz. Takvimden koparılan yaprakların sayısı hızla çoğaldığı gibi, ağaçların dallarını boynu bükük bırakan yapraklar da gazelleşerek güzelleşiyor. İsterseniz, “Son” sözünün telkin ettiği teessürü bertaraf etmek için, son olarak şöyle bir müjde verelim. Bize en büyük mutluluk olarak Âhirzaman Nebîsi’nin, yani Son Peygamber’in ümmeti olmak yeter. Dünyada ve ukbâda bundan daha geniş kapsamlı, bundan daha büyük bir şeref yoktur. Eşref-i mahlûkat olan insanlığın en eşrefi, en efdali, en ecmeli, en ekmeli, en ekremi Resûl-i Ekrem olduğuna göre son ümmet olan onun ümmeti de sonsuzluk kervanının mutlu yolcuları demektir. Şairimiz, bu özelliği ve güzelliği çok iyi fark ettiği için, sonsuzluk kervanının arkasında seke seke giden topal köpek olmayı, kendisine mâverâdan takdim edilen şeref madalyası olarak kabul ediyor.

Şurası da bir gerçektir ki, böyle bir hakikati bildiğimiz ve bunu yegâne teselli kaynağı kabul ettiğimiz halde, hayatın sonu anlamına gelen ölüm olayı öyle kolay geçiştirilemiyor. Başta annelerimiz, babalarımız olmak........

© Yeni Şafak