Williamson, ‘film okumasında’ basit bir akıl yürütmeyle yola çıkıyordu… Onun analizinde iki kavram ve en az dört seçenek söz konusuydu.

Özetle, iyi yapılmış, çekilmiş, kurgulanmış, göze hitap eden, duyguları tetikleyen, eğlendiren bir film ille de ‘iyi film’ sonucunu vermeyebiliyordu. Tıpkı kötü yapılmış bir filmin mutlaka ‘kötü’ olacağı anlamına gelmeyebileceği gibi…

Ancak kötü… Doğru da değil… İstanbullu etkilense de bu filmi yemez… Sıfır noktasından haykırdığı “Her şey güzel olacak” vaadi ile aynı etkiyi uyandırmaz. Çünkü artık sıfır noktasının çok ötesinde…

“Gençleri sevdi; onlara ev-okul oldu, yurtlar, burslar verdi İstanbul.

Yaşlısına sevgi-saygı, şefkatle dolu; meydanlar, parklar bezendi İstanbul.

Annenin yoldaşı, çocuğunun kreşi, yok dünyada eşi, öyle bir şehir İstanbul.

Öğrencisi mutlu, çocukları neşeli, kim yaptı bu işi; 16 milyon kişi.

Tarihine, geçmişine öyle sarıldı, öyle korundu ki İstanbul.

Metroları baştan başa ağ gibi sardı. Zorlukları bir bir çözdü İstanbul.

İstanbul güzel şehir, daha güzel olacak. Sözümüz var, tüm dünya ona hayran kalacak. Taşı toprağı altın, daha da parlayacak. Biz çalışacağız İstanbul kazanacak.

Vapuru, simidi, hayatı, neşesi, bizi bize bağlayan İstanbul sevgisi.

Biri var biliyorsun İstanbul sevdalısı, yine seninleyiz 16........

© Yeni Şafak