Nasıl bir zamanda yaşıyoruz!

Şaşılacak şeylere şahitlik etmenin ağırlığının yanında mesuliyetlerimizin sızısı ile insanlığımızı sorguluyoruz. Evet, 7 Ekim’den sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Zira gözümüzün önünde soykırım uygulanıyor ve yapabildiğimiz tek şey kınamak. İnsan hakkı söylemleri üzerine kurulu olan modern zamanın istemsiz fertleri olarak çuvaldızlar üzerinde rahatımızdan taviz vermez rollerde sürünüyoruz.

İlk taşı günahsız olanın atması gerekir fakat Gazze’de yaşananlara 3 aydır bir şey yapamayan insanlığın üyelerinin hangisinin buna layık olduğunu söyleyebiliriz? Artık taş da günahkar, atış da!

Bir taş atıp sonra bir taş daha atmak düsturuyla romantik yerleşik ruhumuzda konfor alanımızı netleştirdiğimiz hayatımıza devam etme lüksünün tadını çıkarıyoruz.

Kendinden haberdar olması gerekenlerin çok uzaklara savrulmasının sonuçlarını yaşıyoruz, sanırım.

Kimlik, kimsesiz.

Kimler sessiz?

10 bin çocuk! Kırkını çıkarmamış olanından, 40 gün enkaz altında kalanına kadar binlerce çocuk, çocuğumuz…

Hangimiz, evladının gözüne utanmadan bakabiliyor?

Hanginiz, nüfus planlamasının İsrailcesinden kahrolmuyor?

Saçma değil mi? Kavramların ne anlamı kaldı ki!

Nasıl bir zamanda yaşıyoruz!

Yaşıyor muyuz?

Yaşamak… Zarifoğlu’na hangimiz izah edebiliriz?

Şimdi hepimiz bağımlılığımıza sarılıp saklanmalıyız. Sakın başınızı kaldırmayın. Mesuliyetini yerine getirmeyenleri tek kelime ile avlayan keskin nişancının nişanına davetliyiz. Aile arasında. Yabancı değiliz hiçbirimiz. Yerlisi olduğumuz utangaçlığımızı reels videosu yapıp izlenme sayısını takip edebiliriz.

Hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını bilmek kadar acı veren bir şey varsa, o da her şeyin eskisi gibi olma ihtimalinin kuvvetli sayılmasıdır. Ne değişecek? Kim değiştirecek? Nerede? Ne zaman? Nasıl?

Şimdi, elimize almadığımızı taşı bağrımıza basıp ağlayabiliriz. En azından ağlayabiliriz. Hiç değilse ağlayalım ki asırlar sonra bizden bahsedecek olanlar ortalığımızı doğru anlasın.