Bu gerçeklik içinde, içtimai hayatın malayani yükleri biz ebeveynlerinin belini bükmekde, ziyadesiyle ezmekde, neredeyse hayatı zehir etmektedir.

Geçmişe bakıyorum da atalarımız bizden daha mutlu ve huzurlu idi. Amacım bağcıyı dövmek değil üzüm yemektir. Bizi bu çileden azad edecek bir kaç vaziyeti sizinle hasbihal etmektir. Sürçe lisan edersek affola.

Biz diyoruz ki, öğrenciliğin zor zamanında öğrenci, öğretmenliğin zor zamanında öğretmen olmuşuz. Tıpkı ebeveynler gibi. Bizler çocukken ebeveynlerce yıpratıldık. Hayatı tecrübe ederek öğrendik. Büyüdük, biz ezildik çocuklarımız ezilmesin dedik. Onlara o kadar müsamaha gösterdik ki bu durumlar karşısında yine yıpranan biz olduk değil mi?

Bugün ebeveynler olarak tüm sorumluluğu bizler alıyoruz. Her işlerini bizler yapıyoruz. Neden? “Yapamaz, bilemez, beceremez” dedik. Dedik de ne oldu? Kendi işimiz yetmiyormuş gibi onların........

© Yeni Asya