Uykunun dip köşesindeyken kendimi yatakta oturur buldum. Koca bina lerzeye gelmişti. Beşik gibi, salıncak gibi, oyuncak gibi, yıkıldı yıkılacak gibiydi.

Böyle durumlarda hayat bir film şeridi gibi hayalinizden geçer, diyor ya ruhiyatçılar. Öyle de oldu.

Ayağa kalkılacak gibi değildi. Ama o beşik, salıncak rahatlığı yoktu. Benzetme gereği öyle söyledim.

Küçük oğlum Ahmet Taha odanın kapısının önünde, ne oluyor… gibisinden bana bakıyordu. Masumluğu bir kat daha artmıştı. Beş yaşındaki bir çocuk zelzele ile tanıştığının farkında değildi belki de. Hayat, ölüm ne demek; nerden bilecekti! Bilir miydi yoksa; bilmem!

Hayatımı önüme koydum. Biraz sonra Çengelköy’den yana bina yatacak gibiydi.

İki şey aklıma düştü.

Allah’a ve kullara borcum harcım var mıydı? Bana her şeyi verene, beni yoktan buraya gönderene zaten sonsuz borçluydum. Bu elde var bir… de yatsı aklıma düştü. Şükür onu sonsuzluğa göndermiştim. Hesaba yatmıştı o.

Yalnız ikinci el Lada bir araba almıştım borçlanıp tanıdıklardan.

Neyin ne kadar azsa hürriyetin o kadar çok ya… Bak; şu zelzelede onu da hatırladım.

Ne diye borçlandın ki! Paran varsa al; yoksa yürü git!

© Yeni Asya