Cehaletin olduğu yerde ne sanat olurdu ne ziraat ne de ticaret… Açlığın, yokluğun, hastalıkların gayyası bu idi işte!

Kapkara yüzü ile her yerde karşımıza çıkıyordu bu menhus cehalet.

Dinmeyen acı mı, aşılmaz dağ mı, sıkı sıkıya örülmüş içinden çıkılmaz ağ mı, çöl mü, Ergenekon mu, yapışık, yılışık, her hâle bürünen bir yüz mü, ağır, kaba bir bakış mı, çekilmez söz mü, kapının önünden gitmeyen ejderha mı, kapanmayan yara mı, daha mı, daha mı, daha mı?!

Evden sokağa, sokaktan caddelere arz-ı endamı vardı. Bir yanı ifrat bir yanı tefritti.

Her yanı israf, kafası karışık, elinden bir şey alınmaz, yenmez birine benziyordu. Tiksinti vericiydi. Görür görmez bir yerlere kaçmak isterdiniz. Onun geçtiği yerlerin izini sürenler huzur yüzü görmezdi, görmeyecekti, görmüyordu zaten.

Onu tanıdığımda perişanlığımın adını koydum. Yolsuz, arsız, umarsız, tımarsız, hırsız, yüzsüz, sözsüz, vakitli vakitsiz bir çırpınışın fotoğrafıydı. Beyazı yoktu, rengi yoktu karalıktan, karanlıktan başka.

Evet… bu cehaletin mührü diplomalara da vuruluyordu nicedir. Sağında gurur, solunda tembellik ile…

Onu tavsif etmekten kendimi alamıyorum; o kadar şöhretli ve “cazibeli” ki… anlata anlata “bitiremiyorum!”

Çok pis bir leke… Çıkmasına çıkar mı bilmem de çok uğraştırır. Yapışkan, sıvışkan, mendebur, kasvetli, uçurumlarım uçurumu, cehennem çukuru…

Bu cehalet çukurunda ne vardı ki böyle; yakamızı bırakmayan?

Kabalık…

Fukaralık…

İnat…

Kavga…

Yalan…

Cinnet…

Hastalıkların her biri…

Bakamayış…

Duyamayış…

Doyamayış… Aç gözlülüğün çekilmez hafifliği…

Vesvese, takıntı, kuruntu, bulanıklık…

Karanlık…

Darılmak, daraltmak, bunaltmak…

Sisli puslu yollar, zamanlar…

Daire-i fâside… (Kısır, kusur, kesir, küsur........

© Yeni Asya