“Çünkü bu yol kutludur, gider Tanrı Dağına…”

Öyle buyurdu, büyük usta Hüseyin Nihal Atsız.

Siyaseti; sığ ve sakin sularda yüzüp, gündelik tüketilecek boş-beleş laflar üretmek zannedenden ne ‘Lider’ olur, ne de ‘dava adamı’…

Vatan uğruna kan verip şehit olarak ‘Milliyetçi’ sıfatı kazanılır; lakin şehit kanları üzerinde tepinerek, milletin temiz duygularını istismar edenlerin ‘Kızılelması’ olmaz.

Kimdir ‘Lider’ sıfatını hak eden?

Lider dediğin…

Zor kararlar zamanı geldiğinde, “Seçmenim ne der? Partililerim ne der? Yol arkadaşlarım ne der? Devleti yönetenler nasıl karşılar? Şahsî çıkarıma uyar mı? Filanca ülkeyi ürkütür müyüm?” gibi soruların ardına saklanmaz.

Lider dediğin…

Devletinin ve milletinin bekası ve selameti uğruna, inancından taviz vermez; Mete Han gibi, gerektiğinde babasına dahi baş kaldırır.

Lider dediğin…

Davasından vazgeçmesi için Mekke’nin ‘en’leri kendisine teklif edildiğinde gevşemez; Hazreti Muhammet gibi, “Güneşi sağ elime, ayı da sol elime verseniz, yine davamdan dönmem!...” tavrını koyarak, bir insanın başına gelebilecek her türlü sıkıntı, zulüm, eziyet, yokluk ve acıya katlanır ve ona ‘Kâinatın Efendisi’ diye seslenilir.

Lider dediğin…

Kendisinin 4 katı orduyla karşılaştığında, gölün alt yanından sıvışmaya kalkışmaz; Sultan Alparslan gibi, kefenini giyer, “Sevenlerim peşimden gelsin!...” diye hücum eder.

Lider dediğin…

Devleti ve milleti uğruna, gerektiğinde amca-kardeş dinlemez; Osman Gazi gibi, bozgunculuk yapanın boğazına saplar okunu.

Lider dediğin…

Zor kararları alamayanı, babası bile olsa dinlemez; Yavuz Sultan Selim gibi, Kızılelma’ya gidemeyecek olandan çekip alır sultanlığı.

Lider dediğin…

Paşaları, vezirleri, sadrazamı dahi umudu kırarken; Fatih Sultan Mehmet gibi, “Ya ben İstanbul’u alırım, ya İstanbul beni!...” tavizsizliğiyle hedefe koşar.

Lider dediğin…

Devletinin yıkılmasına mani olmak uğruna, tüm ihanetler karşısında yutkunur; Sultan Abdülhamit Han gibi, cebine harçlık koyarak Avrupalara tahsile gönderdiklerinin, Türk........

© Yeni Ankara