Την απασχολεί γιατί διεγείρει το αίσθημα του ανήκειν σε ένα κλειστό κλαμπ πιο εύκολα απ’ την προσέλευση στα εκλογικά τμήματα των ευρωεκλογών. Τι κι αν τα μέλη του ολοένα και αυξάνονται; Οι ιστοριοδίφες της ποπ κουλτούρας θυμίζουν ότι ξεκίνησε το 1956 με τη συμμετοχή επτά χωρών κι ακολούθησε τη δική της πορεία διεύρυνσης. Ετσι, σήμερα διαγωνίζονται 52, από τις οποίες οι πιο πολλές αλλά όχι όλες βρίσκονται στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ακόμη κι άνθρωποι που ψωμίζονται αναλύοντας πολιτικούς παράγοντες οι οποίοι ενδέχεται να προσελκύσουν εκλογείς πίσω απ’ τα παραβάν της 9ης Ιουνίου – ή να τους απωθήσουν μακριά τους – υποκύπτουν στον πειρασμό να φανταστούν πώς θα ήταν οι συσχετισμοί δυνάμεων στις Βρυξέλλες αν οι νικήτριες της Eurovision χώρες είχαν λόγο στην πολιτική σκηνή κι όχι μόνο σ’ αυτήν του σόου. Η πολιτικοποίησή της δεν αρέσει σε όλους. Ούτε το κιτς της. Κι όμως, οι πολιτισμικές ομοιότητες που εντοπίζει κανείς όταν οι εθνικές αποστολές εμφανίζονται στην τηλεοπτική οθόνη η μία μετά την άλλη μαρτυρούν ότι πλέον όσα ενώνουν τους ευρωπαίους πολίτες έχουν σχεδόν το ίδιο βάρος με εκείνα που διαφοροποιούν κάθε λαό της ΕΕ στη συγκρότηση των 27 συλλογικών ταυτοτήτων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ