Από τον τόνο, λοιπόν, που δίνεται στην αντιπολιτευτική κριτική της κρατικής διαχείρισης ενός σοβαρού κοινωνικού φαινομένου προκύπτει ένα επιπλέον θέμα πολιτικής συζήτησης (το οποίο επιστρέφει συχνά στην επικαιρότητα). Για μερικούς επαγγελματίες της πολιτικής – σαν τους συριζαίους που επανέφεραν το αίτημα στο Κοινοβούλιο – αν συμπεριληφθεί στον Ποινικό Κώδικα ο όρος «γυναικοκτονία», θα περιοριστεί «ο δολοφόνος που κινητοποιείται από την εξουσιαστική του θέση στο πατριαρχικό του πλαίσιο». Σύμφωνα με τον αντίλογο, το άρθρο 299 του ΠΚ για την ανθρωποκτονία αρκεί. Γιατί το έννομο αγαθό που χρήζει προστασίας είναι η ανθρώπινη ζωή και ποινή για όποιον σκοτώνει έναν άνθρωπο είναι η ισόβια κάθειρξη. Οι αριστεροί, πάλι, επιμένουν ότι η διάταξη «δεν καλύπτει επαρκώς το κοινωνικά επιτακτικό αίτημα θέσπισης ποινής, που θα αφορά την αφαίρεση ζωής λόγω σεξιστικών κινήτρων και χαρακτηριστικών». Εστιάζοντας πάντως την αντιπαράθεση στη νομική κατοχύρωση της γυναικοκτονίας, ξεχνάμε όσα εγκλήματα προηγούνται μιας τέτοιας. Την ενδοοικογενειακή βία, τις σεξουαλικές επιθέσεις, τις απειλές. Ξεχνάμε, δηλαδή, όσα οφείλει να κάνει η Πολιτεία για την εξάλειψη αυτών ώστε τελικά να εμποδίσει κάποιον να φτάσει στο τελευταίο στάδιο της τοξικής αρρενωπότητας, στην αφαίρεση μιας γυναικείας ζωής. Στέρεα αναχώματα πρέπει να μπουν νωρίτερα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ