Το κυβερνών κόμμα την επέλεξε προκειμένου να συσπειρώσει την ΚΟ και τη βάση του. Οι της προοδευτικής αντιπολίτευσης, πάλι, τη διάλεξαν μήπως και τσιμπήσουν τα κολλημένα δημοσκοπικά ποσοστά τους. Και τα δύο στρατόπεδα, βέβαια, φαίνεται να καταστρώνουν τη στρατηγική τους αγνοώντας τις συνθήκες οι οποίες επικρατούν στο πεδίο όπου θα δώσουν τη μητέρα των μαχών. Τα ντεσιμπέλ και οι βαρείς χαρακτηρισμοί, που καταλήγουν να απαξιώνουν στα μάτια της κοινής γνώμης το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, δεν είθισται να ωφελούν δυνάμεις σαν τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη Νέα Αριστερά. Η εμπειρία των μνημονιακών χρόνων έχει δείξει ότι κερδισμένα από ένα τέτοιο κλίμα βγαίνουν τελικά κόμματα όπως η Ελληνική Λύση. Κόμματα, δηλαδή, ικανά να εκμεταλλευτούν καλύτερα τόσο τη συνωμοσιολογία όταν αυτή βρίσκει θέση στο κέντρο της πολιτικής ζωής όσο και τα αναθέματα όποτε εκείνα αντικαθιστούν την ορθολογική κριτική. Ο Βελόπουλος διαδηλώνει, όπως συνηθίζει χρόνια τώρα, την πρόθεσή του να – sic – ξεβρωμίσει το σύστημα. Τον προσέχουν πια περισσότεροι ψηφοφόροι όχι μόνο γιατί οι ευρωεκλογές προσφέρονται για αποστολή μηνυμάτων, αλλά κι επειδή οι εκπρόσωποι του λεγόμενου συνταγματικού τόξου φροντίζουν να κάνουν το ύφος του μέινστριμ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ