Diğer

T24 Haftalık Yazarı

03 Mart 2024

Uzun zamandır bu yolu hayal etmiş ve bilerek, anlayarak tüm bu sanat eserlerini izlemek istemiştim. Sonunda bunu gerçekleştirdim. Ve mermerden çıkarılan ruhu da, Atina Okulu’nu da, Sistina Şapeli'ni de, Son Yargı’yı da, Venüs’ün Doğuşu’nu ve daha sayamadığım binlerce eseri hayretler içinde izledim.

Her dinlediğimde Rönesans’a olan ilgim yükseliyor ama hiçbir zaman üzerine düşüp de o dönem sanatçıları ve eserlerini hakkıyla bilemediğim için de hayıflanmıyor değilim. Biraz tembellik yapmışım bu konuda, kabul.

Sabah erken saatlerdi Floransa’da. Ve Galleria dell'Accademia’ya yani Akademi Müzesi’ne doğru yürürken hafif sisli hava, güneşten süzülüp Arnavut kaldırımlara dokunuyordu.

Esirler’i sağ ve solumda bırakarak üzeri cam tavanlı noktaya doğru ilerledim. O taraf kalabalık görünüyordu ve oturduğu yerden Davut’u izleyenler, çizenler ve heykelin önünde fotoğraf çekenler vardı. Karşımda tüm haşmetiyle duran, Michelangelo’nun yapımına 1501 yılında başlayıp 1504’te bitirdiği ve rönesans heykel sanatının başyapıtı kabul edilen Davut’tan başkası değildi.

Davut Heykeli

Ponte Vecchio (Eski Köprü)

Bu kadın, mitolojide mevsimleri simgeleyen Tanrıça Horai imiş. Tanrıça'nın elinde tuttuğu elbisenin üzerindeki çiçekler de bu doğuşun ilkbaharda olduğu anlamını taşıyormuş. Venüs, Yunan mitolojisinde güzellik ve aşk tanrıçası Afrodit’in karşılığı. Bu arada resmi izlerken rüzgâr tanrısı Zephyrus’un, deniz kabuğunun suyun üzerinde kalması ve ilerlemesi için verdiği nefes desteği hoş bir ayrıntıydı.

Floransa’nın gündüzü de gecesi de ayrı büyüleciydi. “Açık hava müzesi” tanımının tam karşılığıydı bu şehir. Kafamı nereye çevirsem zarar görmemiş eserler, sprey sıkılarak insanların aşklarını kazımadığı heykeller ve binalar vardı. Hele binaların kemerleri şehrin karakterini öylesine yaşatıyordu ki, çok sevdim.

Şehir karakterinden ve cazibesinden sanki bir şey kaybetmemiş gibiydi, her şeyiyle beraber. Dükkânların tabelaları bile eskiden gelme gibi, geçmişine uygundu. Floransa’da görüntü kirliliği yaşatan bir şeyle karşılaşmadım ve rahatsız olmadım. Elbette değişmiştir yüzyıllar içinde ama özellikle ülkemizde sanata gösterilmeyen saygıyı ve restorasyon adı altında bir çok eserin nasıl işkence edilerek öldürüldüğünü bildiğim için, ne kadar sanatsever oldukları ve sanata saygı duyduklarını görmek beni kıskandırmadı değil.

Bizim neyimiz eksik-ti dedim.. Sonra baktım baya üzüleceğim, kendimi silkeledim ve şehrin tadını çıkarmaya devam ettim. Eskide asılı kalmak taşikardimi yükseltmiyordu.

Uffizi Müzesi'nin içinden sokağa bakış

Roma’ya inerken yolumunuz üstünde olan San Gimignano’ya uğradık. 13. yüzyıldan kalma bir orta çağ şehri. Firenze’ye çok yakın.

Burası, kocaman bir kayanın üzerine oyulmuş, tepede, surların içine yapılmış bir kasaba. Tepede olduğu için, haşmetli görüntüsü akıldan çıkacak gibi değildi. Buradaki dondurmacıların her biri, her sene hatta sıra sıra “dünyanın en iyi dondurmacısı” ödülünü alıyormuş.

Güzel küçük bir meydanı var. Oldukça sessizdi. Çünkü “Bu mevsimde kalabalık olmuyor ama yazın da adım atacak yer olmuyor” dedi esnaf.

Gece şehre inince sessiz olan kent iyice içine çekilmişti. Toskana Vadisi’ni şahane gören bir odadaydım ve sabah uyanıp pencereyi açtığımda vadi tüm güzelliğiyle karşımda duruyordu. Evlerin bacalarından çıkan dumanlar, üzüm bağlarının sıra sıra şekilleri, bir aşağı bir yukarı inen tepeler, yeşilin tonları, aralıklı evler ve kuş sesleri. Sanki Çehov’un kitaplarının........

© T24