Hayat bazen insanın üzerine ağır ağır çöker. Yorgunluk, geçim sıkıntısı, belirsizlikler ve koşturmacalar derken, insan nefes aldığı anı bile fark edemez hale gelir. Böyle dönemlerde büyük mutlulukları değil, etrafımızdaki küçük ve görünmez güzellikleri unuturuz. Oysa insanı gerçekten taşıyan, tam da o fark edilmeyen ayrıntılardır.
Sabahları yayına giderken çoğu zaman o ayrıntılardan birine rastlarım. Hava karanlıktır, yollar bomboştur. Sadece sabah namazından çıkan amcalar olur sokakta; adımları ağır, selamları sakindir. O sakinlik bile sabah soğuğunu yumuşatır. Fırınların önünden yükselen taze ekmek kokusu şehrin uyanmamış hâline umut taşır. Günün ilk iyiliği sanki orada başlar.
Ama görünmez güzellikler yalnızca sabahlara sığmaz. Günün herhangi bir anında, hiç ummadığımız bir yerde çıkıverir karşımıza. Bir market çıkışında yaşlı bir teyzenin içten bir “Kolay gelsin evladım” demesi gibi. Ne bir beklentisi vardır ne de zorunluluğu… Ama o iki kelime insanın içindeki yükü hafifletir.
Bir çocuğun kahkahası da böyledir. Parkta oyun oynarken çıkan o........

© Sonsöz