90’lı yılların başında biri çıkıp da, “Bir gün evdeki ciltli ansiklopedilerin hepsi küçücük bir diskete, oradan da kibrit kutusu kadar bir telefona sığacak” deseydi… Biz önce bir dururduk. Ardından “Hadi oradan! O kadar bilgiyi kim sıkıştıracak o küçücük şeye? Bizim Ana Britannica bile üç katlı apartman gibi!” derdik. Ansiklopedi ciltlerini tek tek taşıyıp raflara dizdiğimiz günleri hatırla… Bir de şimdi Google’a “İstanbul’un nüfusu” yazınca yarım saniyede önümüze diziliyor. Eskiden nüfus sorusuna cevap bulmak için ansiklopedinin Cilt 23’ünü bulana kadar zaten ülkenin nüfusu değişirdi. Randevulaşmak Bir Sanattı 90’larda buluşmak da başlı başına bir medeni cesaretti.

Bir arkadaşınla buluşacaksın: Salı saat 16.30’da, Kızılay Güvenpark’ın sağ tarafındaki bankın yanındaki ağacın dibinde… Adeta koordinat verirdik. GPS değil, Gözle-Peşine-Sistem çalışırdı. Şimdi? “Geliyorum.” “Ben çıktım.” “Abi bulamadım, neredesin?” “Şu an senin arkandayım.” Derken insan bir bakıyor, yanındaki kişi o değildir. Teknoloji ilerledi ama buluşma heyecanı “çıt” diye kayboldu. Dünyayı Avucumuza........

© Sonsöz