8 Kasım’da Dilovası’nda üçü çocuk, altı kadın işçi, asgari düzeyde bile iş güvenliğine sahip olmayan bir parfüm imalathanesinde yanarak öldüler; altı gün sonra da onlara yoğun bakımda bulunan bir başka işçi daha eklendi. 8 Kasım’dan 14 Kasım’a kadar ise Türkiye’nin başka yerlerinde, başka fabrikalarında ve başka iş yerlerinde çok sayıda işçi artık sıradanlaşmış ve kanıksanmış bir şekilde ölmeye devam etti.

11 Kasım’da Azerbaycan’dan Türkiye’ye dönen 130 tipi askeri kargo uçağı Gürcistan-Azerbaycan sınırında düştü ve uçakta bulunan yirmi asker yaşamını yitirdi. 1968 yapımı uçak 2012’de ikinci el olarak Suudi Arabistan’dan alınmış, 2014’te de envantere girmişti. Uçak neden düştü, modelinin eski olması bunda bir etken miydi, bakımı ve kontrolleri doğru düzgün yapılmış mıydı, herhangi bir ihmal var mıydı? Bu soruların hepsi halen yanıtsız ama bildiğimiz tek bir şey var, 20 gencecik insan hayatlarının baharında göçüp gitti.

12 Kasım günü İstanbul’da, Almanya’dan Türkiye’ye tatile gelen dört kişilik bir aile, henüz kaynağı bilinmemekle birlikte zehirlenerek yok oldu. Önce iki çocuk ve anne, sonrasında ise yoğun bakımda yaşam mücadelesi veren baba hayatını kaybetti. Alınmayan önlemler, yapılmayan kontroller, umursanmayan ihmaller korkunç bir felaketi beraberinde getirdi.

Türkiye hayat ve ölüm dışında her şeyin pahalı olduğu, milyonların insanca gıdaya, insanca sağlığa, insanca konuta, insanca ısınmaya ulaşamadığı, tatile gidemediği, seyahate çıkamadığı, bunlara ulaşmaya maddi olanaklarının, yani esas olarak elde ettikleri gelirin, ücretlerinin, maaşlarının yetmediği bir ülke.

Türkiye çalışanların yarısına yakınının, yani milyonların asgari ücretle çalışmaya ve dolayısıyla asgari bir yaşama mahkûm edildiği, hayatta kalmanın yolunun en ucuz ve dolayısıyla en kötü, en sağlıksız ürünleri tüketmekten geçtiği bir ülke.

Türkiye sendikaların tasfiye edildiği, emek hareketinin etkisizleştirildiği, çalışanların örgütlenmekten korktuğu, kafasına vurulup ekmeğinin elinden alındığı, ekmeğinin sürekli........

© soL