Atalarımız “umut fakirin ekmeği” demişler. Bu sözü biraz daha uzatıp şu şekilde formüle edenler de var: “umut fakirin ekmeği, yenmezse de sofrada olmalı.” Bence umut sadece fakirin ekmeği değil, hayatta olmanın, bizzat yaşamın en önemli kaynağıdır. Zira umutsuzluk kadar insanı yıpratan, hayattan soğutan başka bir şey olamaz. Umudun bitip- tükendiği an hayatın ışık ve aydınlığı da söner. Kısacası umut biterse hayat da biter. O halde siz siz olun, sakın ola ki umutsuzluğu kapılmayın.

Mesela ben her umutsuzluğa kapıldığımda, orijinali Kürtçe olan bir marangoz ustasının hikayesini hatırlarım. Beni hikâyede her bir şeyden daha çok, ustanın hanımın, eşini teselli ederken söylemiş olduğu kafiyeli Kürtçe sözler derinden etkiler. Hikâye kısaca şöyledir: Padişahın, Necar adında bir baş marangozu var. Aslında “Necar” Kürtçe de bizzat “marangoz” anlamına gelir, lakin usta ve mesleği o kadar özdeşleşmişlerdir ki, artık adı “Necar” olur çıkar. Herkes onu “Hosta Necar” diye çağırır. Hanımı bile ona “Hosta Necar” der, çocukları bile babalarının gerçek adını bilmez, adını “Hosta Necar” olarak bilirler. Derken günün birinde padişah baş marangozuna kızar, hiddete gelir ve danışmanlarına şöyle bir emir verir: “O marangoz paçavrası Necar’a söyleyin, ya bu gece sabaha kadar, elindeki testere ile benim bu samanlığımı kereste talaşıyla dolduracak kadar kereste keser ve oyar, ya kendisine bir tabut hazırlar.”

Hosta Necar, tam marangozhanenin kapısına kilidi vurup eve doğru yol alacakken, padişahın danışmanları yanına varır şöyle derler: “Hosta Necar, Padişah efendimiz dedi ki, ‘ya bu gece sabaha kadar, elindeki testere ile benim bu samanlığımı kereste talaşıyla dolduracak kadar kereste keser ve oyar, ya kendisine bir tabut hazırlar.’”

Hosta Necar bunun bir ölüm fermanı olduğunu anlayacak kadar güngörmüş, devir geçirmişti. Değil sabaha kadar çalışsa, belki birkaç yıl durmadan kol gücüyle çalışsa bile Padişahın samanlığını dolduracak kadar kereste talaşı toplayamazdı. Hosta Necar danışmanlara dönerek........

© Serbestiyet