Lise ikinci sınıfta, nurları ilk tanıdığım yıllardı. Esnaf abiler Rize'den Çayeli ilçesine derse giderken, yollarının üzerinde olduğumuzdan, bazen bizi de alırlardı. Yine bir salı günü, Çayeli dersine gitmiştik. Deste, rahmetli Yaşar Azmanoğlu abinin büyük oğlu, yine gayretli insan Süleyman Azmanoğlu, İşarat-ül İ'caz'ın başındaki muhteşem bir metin olan "Kur'an nedir, tarifi nasıldır?" dersini okumuştu. Belki, çok da içine nüfuz edememiştim ama parçanın hem edebî üslûbu hem de ondan anladığım kadarı, beni mest etmeye yetmişti. Hemen bir odaya çekilerek, metni bir kağıda yazdığımı hiç unutamam. Kağıda yazmamın sebebi de okulda her hafta çıkardığımız gazetede neşretmek içindi. Öyle de oldu. Hatta bu neşir, okulda epeyce tartışmaları da beraberinde getirmişti.

Bir ilahiyatçıya "Kur'an nedir?" sualini sorsak; âyet ve sure sayıları, bir de kimden kime indirildiğini kısaca söyleyen bir tarif duyarız, çoğu zaman. Fakat üstad, Kur'an'a belki de Asr-ı Saadetten sonra, emsaline pek rastlanmayacak bir tarif getiriyor. Bir daha üzerinde tefekkürle derinleşmenizi âcizane ısrarla tavsiye ettiğim bu tarifin birkaç satırını, sıfır noktada bir nadanla olan hazin bir yazışmamız vesilesiyle tekrar mütalaâ ettim.

Çoğu, basit bakteri, ot ve emsali gibi yaşayan ve yaşamak isteyen kişiler gibi, bu arkadaş: "Maksatsız bir fiil olur mu? Bu, bir kanun. Her yapılan işin bir yapılma maksadı vardır. İnsanın bu dünyaya gönderilmesinin maksadı nedir? Maksatsız bir hayatta, bir toz veya bir ot gibi yaşamak, insana yakışır mı?" mealindeki suallerimize: "Bu dünyada niçin varım, bu dünyaya niye geldim, bilmiyorum. Kur'an olmasaydı, sen de bilmeyecektin. Amaca ihtiyacım olduğuna da inanmıyorum. Bir nehirde akıp gidiyoruz. Yaratıcının bir amaca ihtiyacı mı var?" cümleleriyle cevap vermişti.

Ne hazin ve bir o kadar da düşündürücü bir cevap değil mi? Sonsuz rahmet ve hikmeti olan Allah'ın elbette ki bizim hiçbir şeyimize ihtiyacı yoktu. Fakat sadece yemek içmek ve değerli maddeleri fuzuliyata çevirmek, yani bir pislik makinesi olmak için, insan gibi donanımlı bir varlığa da gerek yoktu. Bu işi, insandan daha iyi ve maharetle yapan hayvanat nevinden başka mahlukat da vardı zaten. İnsana bu kadar pahalı ve değerli cihazlar, sırf zaman nehrinde akmak, sonra kaybolup hiçliğe atılmak için, verilir mi? Yani göz, kulak, akıl ve ruh gibi cihanpaha değerler, sırf zaman nehrinde akmak için midir? İnsan için böyle bir neticeyi, taşlaşmamış........

© Risale Haber