Kendi tarihine ait kıldığın ve bir dönemin simgesine dönüşmüş şarkılar, on yıllara meydan okuyarak geri döndüğünde çok tuhaf bir hisse kapılıyorsun. Bir yanıyla artık neredeyse sahiplenemeyeceğin kadar geride kalan bir kişisel geçmiş yeniden hortluyor sanki, diğer yanıyla da o şarkı zamanı büsbütün siliyor. O şarkı heplik oluyor, durduran bir sabit. Bunun son örneğini Tracy Chapman’ın Fast Car’ıyla yaşadım. Bir an için zamansız kaldım.

Yıllardır şov dünyasından uzakta kendi mütevazı hayatını sürdüren Tracy Chapman’ı müzik endüstrisinin ta kendisi olan bir törende, 66. Grammy Müzik Ödülleri’nde sahnede görmek talihin tuhaf bir cilvesiydi. İnsanlığa 1988’de armağan ettiği Fast Car‘ı bu kez

şarkıyı yeniden düzenleyen country müzik yıldızı Luke Combs ile düet eşliğinde söyleyen Chapman, kendi başına bir hayat kategorisi oldu, öyle de çakılı kaldı belleğimde.

Varsın geceye en çok satanlar, yüksek rating hesaplı danışıklı dövüş güç dengeleri damga vursun. Bütün bu cafcaflı yüzeyselliğin orta yerinde Tracy Chapman’ı beyazlamış saçları ve o incecik gülümseyişiyle görmenin mutluluğu hiçbir şeyle kıyaslanacak gibi değildi. İnsan bu kadar mı güzel yaşlanır diye düşünmeden edemedim. Chapman, 1989’da kendisine En İyi Kadın Vokal dalında Grammy ödülünü kazandıran parçayı, aradan geçen zamanı da hissettiren bir yorumla sundu. Dingin bir tevekkülle.

Malûm, cover dediğin şey, özgün besteden farklılaştığı oranda kıymetlenen bir yorumdur. Düzenlemedeki incelikli dokunuşlar dışında country versiyon, Chapman’ın yorumuna büyük bir sadakatle bağlı kalmış. Ya da Combs’un kendi deyimiyle şarkının “mükemmeliyetini onurlandırmış.” Daha önce de sayısız sanatçı tarafından seslendirilen ve İsveçli DJ Tobtok ile İngiliz DJ Jonas Blue tarafından iki elektronik dans versiyonu da yapılan şarkı, Chapman’ı Country Müzik Derneği’nin yılın şarkısı ve şarkı sözü yazarı ödüllerini kazanan ilk siyah müzisyen kıldı. Anka kuşu misali küllerinden doğan Fast Car, zamana meydan okuyuşunu şüphesiz ki hikâyeli oluşundan alıyor. Chapman onun ilk seslendirdiğinden beri bize emanet o. Sanki her birimizin kulağına fısıldanmışçasına özel ve paylaşılan ortaklığı içinde güçlendirici.

Oysa kırık bir hikâyedir bu. Genç bir kadının, kapan misali kıstırıldığı koşullardan sevgilisinin hızlı arabasına atladığı gibi gideceği şehirde kurtulma umudu. “Her yer buradan daha iyi” derken Chapman’ın tonlaması kalbe işler. Kaybedecek ve kanıtlayacak hiçbir şeyi olmayanların sesidir bu. Mahalle bakkalında çalışarak biriktirilen iki kuruş parayla kurulan koca bir hayal.

Çok da uzağa sürmene gerek yok

Sadece sınırı geç, şehre gir

İkimiz de iş bulabiliriz

Nihayet yaşamak neymiş anlayabiliriz

Kader diye dayatılan sistem sömürüsünde,........

© P24