Çiçekleri severim ama rengi kokusuna göre tercihlerim olan çiçeklerde var. Çiçek yetiştirmeyi bilmem, hiç de heves etmedim. Yakınımda olanlar iyi olur, insanı mutlu eder, rahatlatır demelerine rağmen sıcak bakmadım. Çünkü örselemekten, iyilik yaparken zarar vermekten korktum.
Hayvanlardan köpek ve AT’ı severim. İkisi de sadık hayvanlardır. Şimdi şehirlerde görünen köpekler kimliğini kaybetmiş olanlardır. Onlardan zarar gelebilir. Sevgiye sevgiyle karşılık verenler sevilir.
Köpeği severim ama evin içinde değil, yatağımda hiç değil. Hatta onunla kucaklaşarak, yalamasını hiç sevmem. Düşünmem bile. Bu tavrı sevmenin de psikolojik bir rahatsızlık olduğunu da düşünürüm.
Evin içinde veya uyku anında onunla hemhal olunacak olsaydık öyle yaratılırdık. Yatağımızda yanımızda bir yerde ona yer açılırdı. Ama öyle bir şey yok. Olması da çok acayip olurdu zaten.
Canlıların önemli bir bölümünü severim. Hem saygı duyarım yaratılışları gereği hem de severim. Canlıya zarar verilmesini istemem, çocuklarıma, torunlarıma zarar vermediği sürece.
Ama At’a aşığım. Endamına, yürüyüşüne, karakterine, asaletine dost kabul ettiği binicisini koruyan tavrına aşığım.
Hele gözleri!
Saçını, alnını okşarken gözlerine dikkatli bakın. O sizin nasıl ve ne niyetle baktığınızı görür anlar. O gözler içindeki ışıltıyı, sana güvendiğini, seni sevdiğini anlatan parlak bir ışık, tatlı bir bakış görürsün. Eğer farkındalık yeteneğin gelişmişse anında fark edersin.
Sana açıkça “sen dostumsun, sana güveniyorum, bende senin dostunum, yardımcınım. Her türlü zorlukta seninle beraberim” der gibi bakar. Ama ben haddimi bilirim edasıyla gerdan kırışı, boynunu küçük hareketlerle sağa sola bükerek sokuluşu, başıyla temas edişi, yelesini oynatışı mest eder.
Zararları yok mudur? Olmaz olur mu? En........

© Önce Vatan