Προσπαθούσα προ μηνών να εξηγήσω σε έναν φίλο από το εξωτερικό τι είναι οι «ετεροδημότες». Δύσκολο. Δύσκολο, διότι πρόκειται για ελληνική επινόηση. Δεν είναι δόκιμη έννοια διεθνώς.

Εδώ όμως όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν συμπολίτες μας που δεν ψηφίζουν στον τόπο κατοικίας τους αλλά στο χωριό τους, στο χωριό των γονιών ή των συζύγων τους. Παλαιόθεν. Μάλιστα, έχουμε και περαιτέρω νομική κατοχύρωση αυτής της σχέσης, με τη σύσταση εκλογικών κέντρων των Μεσσηνίων ή των Αρτινών π.χ. στην Αθήνα.

Ωστόσο, η ύπαρξη ενός μεγάλου αριθμού πολιτών που δεν ψηφίζει εκεί που κατοικεί δεν είναι δόκιμη πρακτική. Το ορθό είναι οι άνθρωποι να ψηφίζουν εκεί που κατοικούν. Αυτό συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του κόσμου, όχι όμως στην Ελλάδα όπου, για λόγους ιστορικούς, η ιδιότητα του πολίτη εξισώνεται με την ιδιότητα του δημότη. Πολίτης δηλαδή είναι ο άνθρωπος που είναι γραμμένος σε δημοτολόγιο δήμου στον οποίο και ψηφίζει. Μόνη δυνατότητα να ψηφίσει κάποιος αλλού είναι η μεταδημότευση.

Χθες, ψηφίστηκε επί της αρχής με ευρεία πλειοψηφία νομοσχέδιο με το οποίο θεσμοποιείται η επιστολική ψήφος, η δυνατότητα δηλαδή όλων των πολιτών να ψηφίζουν από το σπίτι τους, είτε ζούνε στην Ελλάδα είτε όχι. Η ρύθμιση προτείνεται ως μέτρο «εμβάθυνσης» της δημοκρατίας. Είναι όμως;

Φοβάμαι πως όχι. Αν θέλουμε να εκσυγχρονίσουμε την εκλογική διαδικασία με την εισαγωγή της επιστολικής ψήφου, ακολουθώντας το παράδειγμα και άλλων χωρών, τότε πρέπει πρώτα κάτι να κάνουμε με τον βραχνά της ετεροδημότευσης. Πρέπει δηλαδή καταρχάς να κινηθούμε στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, να περιορίσουμε δηλαδή κάπως αυτή την παθογένεια και όχι να........

© news247