Αυτό είναι ένα τραλαλά κείμενο (συγγνώμη, βαρυσήμαντο άρθρο), που μ’ αρέσει να το καταθέτω στο δημόσιο διάλογο κάθε πεντέξι χρόνια.
Βρίσκω μια αφορμή, νορμάλ ή πέτσινη, στρώνομαι στην ξεπέτα (συγγνώμη, στρώνομαι στη δουλειά), μα έτσι, μα αλλιώς, κάπου καταλήγω.
Κάπου μακριά, από το καθιερωμένο για τον κλάδο αυτομαστίγωμα, δεν το μπορώ αυτό το χόμπι να κλαιγόμαστε διαρκώς με δάκρυ κορόμηλο.
Μπροστά σε κόσμο φυσικά, γιατί πίσω απ’ τις κλειστές τις πόρτες ο καλύτερός εξ  ημών έχει σκοτώσει τη μάνα του που έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Θέμος…
Αλλά είχαμε μείνει στην αφορμή.
Ε ναι, είχαμε μείνει στην αφορμή που την έψαχνα εναγωνίως,  γιατί κόλλησα ο δόλιος χτες το βράδυ το κυριακάτικο και δεν ήξερα τι να γράψω, πόσες φορές πια για τον Τσίπρα και τον εξώστη (και τις αγωνίες του  Ανδρουλάκη, μην λησμονήσω), πόσες φορές πια για τους αγρότες (νομίζω ότι μόνο το ανέκδοτο με τους παοκτζήδες στα μπλόκα λείπει, για να δέσει το γλυκό), πόσες φορές πια για την παραμύθα της πράσινης ανάπτυξης........

© Newpost