Arap tüccarın biri mallarını çölün kuzeyindeki ülkelere satmak için yüklü kervanı ile kızgın çölün yolunu tutmuştu. Günlerce süren meşakkatli yolculuktan sonra yolunu bayağı yarılamıştı. Şehre varınca elde edeceği kazancın hesabını yaparken tam o sıralarda uzaktan birinin kendine doğru ellerini açarak yaklaşmakta olduğunu görmüştü. Çölde yanına gelen bu adamın, her halinden bir zavallı olduğu hemen anlaşılıyordu. Üstü başı eski ve yırtık, saçı başı dağınık, yardıma muhtaç biriydi. Günlerdir hiçbir şey yiyip içmediği, kurumuş dudaklarından ve neredeyse sayılacak kemiklerinden belli oluyordu. Tam bir acınası durumdaydı.

Adam tüccarın yanına gelir gelmez derdini anlatmaya başladı:

“Efendim, çölde kayboldum. Perişan haldeyim. Açlık ve susuzluktan ölmek üzereyim. Allah rızası için bir dilim ekmek ve bir tas su verir misin?”

İyi niyetli tüccar, adamın haline acıdı ve devesinden inerek bu gariban adama bir şeyler hazırlamaya başlamıştı ki bir anda ensesinde çöl sıcağında kavrulmuş metalin sıcaklığını hissetti. Şaşkın bir şekilde ne olduğunu anlamak için arkasını döndüğünde, karşısında artık zavallı bir adam değil, adi bir eşkıya olduğunu hemen anlamıştı.

Tüccara, bir zavallı gibi yaklaşan bu kişi aslında bir eşkıya idi. Şimdi gerçek yüzünü........

© Milli Gazete