Peronun soğuk ve yeknesak ışıkları altında bekliyorlardı. Küçük olanın üzerinde, bu gri beton zemini kokulu bir çocuk bahçesine çevirebilecek kadar neşeli, portakal desenli bir pijama vardı. Yanındaki, ablası olmalıydı, onunkinin tam zıddı bir ciddiyetle donanmıştı: Sırt çantası, düzgün bağlanmış ayakkabılar, sıkıca toplanmış saçları. Öyle yan yana sessizce, hatta ifadesizce duruyorlardı ki, insanın içinden zınk diye bir şüphe, bir ürperti geçiyordu; acaba bu genç kadın, küçük kızı kaçırıyor mu? Çünkü farklıydılar. Çok ayrı. Ama aynı zamanda, tuhaf bir şekilde birbirlerini tamamlıyor gibiydiler de. Yalnızların birbirini tamamlamasıydı bu.

Ablası konumundaki genç kadın, küçüğün elini sıkı sıkıya tutmuştu, onu kendi gölgesi gibi yanında taşıyordu. Sonra, bir an, elini bıraktı. Ve o an, küçük kızın yüzünde geçici bir özgürlük ifadesi beliriverdi ve sonra hemen kayboldu. Aralarındaki ilişkiyi anlamak bir açıdan çok kolay, başka bir açıdan ise imkansızdı.

Konuşmuyorlardı. Sadece peronun soğuk zemini üzerinde, aşağı yukarı, sessizce yürüyorlardı. Küçük kızın yanında ne bir çanta, ne bir oyuncak. Sadece........

© Medyascope