Hep birlikte hatırlayalım önce;
KIZ ÇOCUĞU
Kapıları çalan benim
Kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
Göze görünmez ölüler.

Hiroşima'da öleli
Oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
Büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce,
Gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
Külüm havaya savruldu.

Benim sizden kendim için
Hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
Kâğıt gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı,
Teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin şeker de yiyebilsinler.

İnsanlığın en acımasız silahıydı atom bombası … 6 Ağustos 1945’ te ilk kez ABD, Japonya’nın Hiroşima ve Nagazaki kentlerinde kullandı ve bu saldırı sonucu 140 bin kişi hayatını kaybetti ve insanlık tarihinin en felaket olayı olarak tarihte yerini aldı.

Peki savaşın çocukları? Nazımın da şiirinde kaleme aldığı çocuklar? Suçları olmadığı halde sadece o coğrafyada yaşadığı için büyüyemeden ölen çocuklar? Hiroşima’da yaşayan ve 3. sınıfa giden Hatsumi Sakamoto adlı çocuk saldırıyı şiirinde şu şekilde ifade ediyor;
“Atom bombası atıldığında gün geceye döndü ve insanlar bir anda hayalet oldu” 9 yaşlarında bir çocuk için ne kadar acı dolu ve ürküten aynı zamanda korkutan cümleler olmuş. Oysa çocukların hayalleri olur, oyunları olur, gülüşleri olur içimizi ısıtan ama acı sözleri olmaz…
Tarih boyunca baktığımız tüm savaşlarda sayısız çocuk öldü, onların bir kavgası yoktu, alıp veremediği bir şey yoktu zaten içlerinde kötülükte yoktu. Tek suçları yaşadıkları coğrafya oldu…

Çok uzağa gitmeye gerek yok şu an günümüzde hala devam eden Filistin’in Gazze kentinde ölen çocuklar… Kimi savaştan kimi açlıktan ölen günahsız sayısız çocuk. Kim bilir nasıl hayalleri vardı? Ne olmak isterlerdi? Nasıl bir hayatı düşlediler? Daha oynanacak çok oyun varken gülümsemeyi bile yeni öğrenmişken kahkahalarını gök kubbeye çıkartamadan çığlıkları ile sağır oldu dünya… Kim? Kimler duydu? İnsan olmaktan utandığım hiçbir anım olmamıştı şu an kadar…

Hangi coğrafya olursa olsun ne dili ne dini ne de ırkı hiç önemli değil, o sadece bir çocuk… Masum günahsız çocuklar savaşın acımadığı çıkarların yok saydığı çocuklar… Kimse insanlıktan bahsetmesin hiçbir çıkar bir çocuktan değerli değil…
Çocuklar öldürülmesin şeker de yiyebilsinler…